ЈАС СУМ ЗЕМЈА (2015)
Јади од лешот свој
Го извадив семето,
пред да израсне.
Го поздравив сонцето,
пред да изгасне.
Му зборував на небото,
но, глувонемо е.
Стоев меѓу живите,
а, во земја бев.
Јадев од лешот свој,
се нахранив со смрт.
Се заробив во животот,
на челото со прст.
Се тетеравев,
месото умртве,
лешинарите ги нахранив.
Вечно проколнати.
Јадев од лешот свој,
се намачкав со крв.
Посочив на живите,
и ги полив со смрт.
Шминка размачкана,
маска насмеана.
Јадев од лешот свој,
сега живеам…
Сега јади од лешот свој,
намачкај се со крв.
Посочи на живите…
Jади од лешот свој,
намачкај се со крв.
Посочи на живите,
полиј ги со смрт.
Краватата те стега,
таа те освои,
часовникот го гледаш,
тој те зароби.
Јас сум земја
Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се над мојот споменик.
Кал од дождот, сиво небо над мене.
Така почвата се храни,
кога црви лечат рани.
Сега отровот од земја излага.
Се претворам во пепел…
Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се
над споменикот.
Од утрово, заборави на мене,
продолжи понатаму.
Јас сум земја.
Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се
над споменикот
Од утрово, заборави на мене,
продолжи понатаму.
Јас сум земја.
Отров
Просечен ден,
сив и обичен.
Во гробот твој
оставени спомени.
Но, заглавен сум јас во нив.
Се закопав внатре жив.
Отров ти ми даде,
клетва гризе јаде.
Плукам црви, се давам.
Не можам повеќе да страдам.
Просечна ноќ,
во пепел се обвивам.
Зрак од свеќата,
раце прекрстувам.
Сега ги полнам градите
и слушам како шепотиш.
Отров ти ми даде,
клетва гризе јаде.
Плукам црви, се давам.
Не можам повеќе да страдам.
Стаклената градина
Да ги измиеш рацете не можеш,
зад себе да погледнеш не смееш.
Во душа на труло ти мириса,
поетска тага за болката.
На прагот стоиш, не преоѓаш.
Во темнина газиш, не постоиш.
Тивко и полека скапуваш,
отровот тивко те умртвува.
На нозете окови.
Што ли сега направи?
Го повлече орозот,
засекогаш изгуби.
Нозете крвави,
по трња и коприви
газиш неспокоен,
засекогаш изгубен.
На прагот стоиш, не преоѓаш.
Во темнина газиш, не постоиш.
Тивко и полека скапуваш,
отровот тивко те умртвува.
Агнонични напади.
Што ли сега направи?
Прагот е проколнат
и нема назад сега,
и нема назад сега,
и нема назад сега
во стаклената градина.
За неа
Сонцето ќе изгасне,
земјата ќе пропадне.
Тогаш ќе ги изброиш
капките од морето.
Животот ќе заврши,
светот цел ќе пропадне
и во мирен мрак
љубовта ќе остане.
Ти оставам лист со зборови,
никогаш да не заборавиш,
да те топли и чува
ако не сум тука.
Ти оставам и спомени,
чувства припитомени,
и, ако умрам пред тебе,
само тогаш пак ќе те повредам.
Ова е
мојот манифест.
Ова е мојот збор,
завет против светиот.
Бел лист со зборови,
да не заборавиш…
Ова е
мојот манифест.
Ова е мојот збор,
завет против светиот.
Бел лист со зборови…
да не заборавиш…
Пропаѓа
Пропаѓа,
светот околу нив е мрачна
урнатина, не можат да се соочат.
Болката, сега посилна од сè ги сече
како нож, време е да се збогува…
Невера,
сомнеж, копнеж, омраза и каење,
ноќно тивко бдеење.
„Убиј ме“, секогаш тивко шепоти.
Таа тагува,
сè се врти и враќа наназад.
Нежно го погали
и исчезна
зад времето, во правта, пепелта.
Тој се буди утрото,
тaа исчезната,
без траги и без глас.
Крвава постела…
Резерватот
Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да се чувствувам ко луѓето со насмевка
и да носам кловновска облека.
Пробав да се чувствувам ко пиле што пролетува,
веднаш ми ги исекоа крилјата.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.
Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.
Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.
Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.
О, oва мало гнездо,
сега ми е тесно,
немам крилја, да полетам.
И, веќе толку долго,
тонам без да пловам,
со мала надеж за промена.
И, веќе нема ништо,
во раката фиктивен пиштол,
насочен кон себе… плачење…
И, сонам и се гушам,
тврдината да ја срушам.
Да излезам,
да се родам пак,
нозете цврсто да чекорат.
Да продоложам,
да постојам,
да возвратам силно на ударот.
Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето,
таму каде е слободно срцето.
Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето.
Денот доаѓа,
последниот извик „слобода“.
Утопија
Откако добивме слобода,
немам душевна клаустрофобија.
Да се пожалам јас не можам.
Државата мала процвета,
сè е во најдобар ред.
Утопија, сите слободно зборуваат.
Етнички респект и мир,
слободни медиуми.
Здравство како Норвешка,
Устав ко Швајцарија.
Секој има три деца,
никој нигде не оди.
Многу ни е убаво.
Економијата позитивно распука.
Зборот хомофобија е непознат
и со нога сме во Европа.
Истата постојано ни завидува.
Секој плаќа даноци,
сите сме христијани (освен оние кои не се).
Градиме болници,
немаме бездомници.
Нема лоши закони
зошто сме бунтовници.
Линчуваме корумпирани.
Откако добивме слобода,
немам душевна клаустрофобија.
Да се пожалам јас не можам.
Патриоти сите сме,
антички сме граѓани.
Во спална нема камери.
Влада никад не греши,
толерира критика,
веднаш си се поправа…
Осамените
Цинични мртовци, насмевки пластични,
фиктивни мали бајки розови.
Трајна среќа од милион долари
зад затворени прозори.
Таа се предаде, не се ни бранеше,
битката однапред ја загуби.
Шминка размачкана, соништа скршени
за овие суштества совршени.
Златни окови, нечисти гревови,
насмевки бледи изопачени.
Внатре во дворецот на најадените
живеат среќно тие, осамените.
Солзи вријат, пред да спијат.
Венеат но апетитот поголем
од ден на ден,
во розов живот заробен,
празен, осамен.
Таа се предаде, не се ни бранеше,
битката однапред ја загуби.
Шминка размачкана, соништа скршени
за овие суштества совршени.
Солзи вријат, пред да спијат.
Венеат но апетитот поголем
од ден на ден,
во розов живот заробен,
празен, осамен.
<strongПепел и прав
Сè што знам, сè што сум чул
не е важно на самиот крај.
Само пепел и прав, останува
на крајот од мојата патека.
Како што одам по патеката,
не сум сигурен јас повеќе,
дали ова е реалноста
ил’ уште една бесмисленост залудна.
Никогаш не престанав,
не се ни откажав.
Тука сум до самиот крај,
до пепел и прав.
Паралелни светови
Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.
Материја и антиматерија.
Ние сме паралелни светови.
Контрасти различни сме јас и ти.
Како протон и електрон посебни.
Осамени, во различни димензии.
Ние сме паралелни светови.
Материја и антиматерија.
Ние сме паралелни светови.
Контрасти различни сме јас и ти.
Како протон и електрон посебни.
Осамени, во различни димензии.
Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.
98%
98%! Тие се 98%! А, ние сме 2.
Нивно е сега сè, ние празно сонуваме за промена.
Сè ќе уништат, сè ќе разрушат во твојот град.
Разбуди се веднаш, ова е последна опомена.
98%! Тие се 98%! А, ние сме 2.
Купија се, изнудија несреќна насмевка.
Градот крвари, сите се несреќни.
Молк и страв, никој не зборува.
Разбуди се веднаш, ова е последна опомена.
JAS SUM ZEMJA (2015)
Eat from your own corpse
I took out the seed,
before it grew.
I greeted the sun,
before it extinguished.
I talked to the sky,
but it never answered.
I stood among the living,
but it felt like I was already gone.
I ate from my own corpse,
I fed myself with death.
I trapped myself in this life,
with a finger on my forehead.
I staggered,
my flesh decayed,
I fed the vultures.
Forever cursed and damned.
I ate from my own corpse,
painted myself with blood.
I pointed out to the living,
and poured death on them.
Smeared make-up,
smiling mask.
I ate from my own corpse,
now I am alive…
Now eat from your own corpse,
paint yourself in blood.
Point out to the living…
Now eat from your own corpse,
paint yourself in blood.
Point out to the living,
and pour death on them.
The tie compresses you,
it conquered you,
you stare at the watch,
it enslaved you.
I am dirt
From this morning, I am no more,
all the black birds are above my monument.
Mud from the rain, grey skies above me.
it’s just the way the soil feeds,
when worms heal the wounds.
Now the poison comes out of the ground.
And I am turning into dust…
From this morning, I am no more.
All the black birds are
above my monument.
From this morning, forget about me,
go on with your life,
I am dirt.
From this morning, I am no more.
All the black birds are
above my monument.
From this morning, forget about me,
go on with your life,
I am dirt.
Poison
Just an average day,
usual and gray.
In your grave
memories remain.
But, I am stuck in them.
I buried myself alive in there.
You poisoned me.
The curse is eating, biting.
I spit worms, I’m strangling.
I cannot suffer anymore.
Just an average night,
in dust I swathe.
Ray from the candle,
I cross my arms.
Now I am filling my chest
and I hear you whisper.
You poisoned me.
The curse is eating, biting.
I spit worms, I’m strangling.
I cannot suffer anymore.
The glass garden
Wash your hands – you can’t,
look behind – you’re not allowed.
In your soul you smell the rot,
poetic sadness for the pain.
On the door you stand, but you’re not coming in.
In darkness you tread, you don’t exist.
Quietly and slowly you are rotting away,
The poison quietly kills you.
Shackles on your legs.
What did you do?
You pulled the trigger,
now it’s game over.
Your legs are bloody,
on thorns and prickles
restlessly trample,
forever lost.
On the door you stand, but you’re not going in.
In darkness you tread, you don’t exist.
Quietly and slowly you are rotting away,
the poison quietly kills you.
Agony attacks.
What did you do?
The doorstep is cursed
and there’s no going back now,
and there’s no going back now,
and there’s no going back now,
in the garden of glass.
For her
The sun will extinguish,
the ground will fall appart.
Then you will count
the drops in the sea.
Life will end,
the whole world will fall apart
and in peaceful darkness
only love will remain.
I am leaving you a piece of paper with words,
so you never forget,
to keep you warm and to protect you
if I am not around.
I also leave you memories,
feelings tame,
and if I die before you,
it’s the only time I will hurt you again.
This is
my manifest.
this is my word,
testament against the holy one.
A piece of paper with words,
so you never forget…
This is
my manifest.
this is my word,
testament against the holy one.
A piece of paper with words,
so you never forget…
Falling apart
It’s falling apart,
the world around them is a dark devastation
they cannot face it.
The pain is now stronger than ever and it cuts them like a knife,
It’s time to say goodbye…
Distrust,
doubt, desire, hatred and regret,
a quiet overnight vigil.
“Kill me” – she always whispers quietly.
She grieves,
everything turns around and goes back.
She genly caresses him
and disappeared
in time, ashes, dust.
He wakes up in the morning,
she’s gone,
without a trace and a sign.
All that’s left is bloody sheets…
The concentration camp
I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to feel like the people with a fake smile
and be a court jester .
I tried to feel like a bird learning to fly,
they cut my wings immediately.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.
But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.
I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.
But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.
Oh, this small nest,
it’s just too tight for me,
I don’t have the wings to fly away.
And for so long,
I am drowning, and I don’t even float,
with little hope for a change.
And there is nothing left,
a fictional gun in my hand,
pointed towards myself… crying…
And I dream (and I choke)
to demolish the fortress.
To be free again,
to be reborn,
the legs to walk again.
To continue,
to exist,
to fight back.
I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun,
where the heart is free.
I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun.
The day is coming,
and the last scream “freedom”.
Utopia
Since we got freedom,
I don’t have a claustrophobic soul.
I cannot complain.
This little state bloomed,
everything is in the best possible order.
Utopia, everybody speaks freely.
Ethnical respect and peace,
free media.
Health system like Norway,
Constitution like Switzerland.
Everyone has three kids,
nobody goes anywhere.
Oh, it is so good.
The economy had an explosive start.
The word “homophobia” is unknown
and we’re on the doorsteps of Europe.
Which often envies us.
Everyone pays taxes,
we’re all Christians (except for the ones that aren’t).
We build hospitals,
we don’t have homeless people.
There are no bad laws
because we are rebels.
We lynch the corrupted.
Since we got freedom,
I don’t have claustrophobic soul.
I cannot complain.
We’re all patriots,
antique citizens.
In the bedroom there are no cameras.
The government never makes mistakes,
they tolerate critics,
they swiftly correct their mistakes…
The lonely ones
Cynical living dead, plastic smiles,
fictional little fairy tales.
Everlasting happiness in millions
behind closed windows.
She gave up, she didn’t even fight back,
she lost the battle before it began.
Smeared make-up, broken dreams
for these perfect beings.
Golden chains, dirty sins,
wicked and pale creepy smiles.
Inside their castle of dreams
they live happily, the lonely ones.
Tears boiling, before they fall asleep.
They wither, but their appetite keeps growing
from day to day,
trapped in seamless happiness,
empty, lonely.
She gave up, she didn’t even fight back,
she lost the battle before it began.
Smeared make-up, broken dreams
for these perfect beings.
Tears boiling, before they fall asleep.
They wither, but their appetite keeps growing
from day to day,
trapped in seamless happiness,
empty, lonely.
Ashes and dust
All that I know, all that I’ve heard
doesn’t matter in the end.
Only ashes and dust remain
at the end of my road.
As I walk this path,
I am unsure,
is this reality,
or just another pointless absurdity.
I never stopped,
I didn’t even falter.
I am here until the very end,
Until ashes and dust.
Parallel Worlds
We are parallel worlds.
We are parallel worlds.
Mater and anti-matter.
We are parallel worlds.
We are contrastive we are nothing alike.
Distinct like proton and electron.
Alone, in different dimensions.
We are parallel worlds.
Mater and anti-matter.
We are parallel worlds.
We are contrastive we are nothing alike.
Distinct like proton and electron.
Alone, in different dimensions.
We are parallel worlds.
We are parallel worlds.
We are parallel worlds.
98%
98%! They are 98%! And we are 2.
They have it all now, we are hopelessly dreaming for a change.
They will destroy everything, they will ruin everything in your town.
Wake up now, this is the final call.
98%! They are 98%! And we are 2.
They bought it all, they exacted an unhappy smile.
They town is bleeding, everybody is unhappy.
Silence and fear, no one speaks.
Wake up now, this is the final call.