Lyrics from previous releases

English

JAS SUM ZEMJA (2015)

Eat from your own corpse

I took out the seed,
before it grew.
I greeted the sun,
before it extinguished.
I talked to the sky,
but it never answered.
I stood among the living,
but it felt like I was already gone.

I ate from my own corpse,
I fed myself with death.
I trapped myself in this life,
with a finger on my forehead.
I staggered,
my flesh decayed,
I fed the vultures.
Forever cursed and damned.

I ate from my own corpse,
painted myself with blood.
I pointed out to the living,
and poured death on them.
Smeared make-up,
smiling mask.
I ate from my own corpse,
now I am alive…

Now eat from your own corpse,
paint yourself in blood.
Point out to the living…

Now eat from your own corpse,
paint yourself in blood.
Point out to the living,
and pour death on them.
The tie compresses you,
it conquered you,
you stare at the watch,
it enslaved you.

I am dirt

From this morning, I am no more,
all the black birds are above my monument.
Mud from the rain, grey skies above me.
it’s just the way the soil feeds,
when worms heal the wounds.
Now the poison comes out of the ground.
And I am turning into dust…

From this morning, I am no more.
All the black birds are
above my monument.

From this morning, forget about me,
go on with your life,
I am dirt.

From this morning, I am no more.
All the black birds are
above my monument.

From this morning, forget about me,
go on with your life,
I am dirt.

Poison

Just an average day,
usual and gray.
In your grave
memories remain.
But, I am stuck in them.
I buried myself alive in there.

You poisoned me.
The curse is eating, biting.
I spit worms, I’m strangling.
I cannot suffer anymore.

Just an average night,
in dust I swathe.
Ray from the candle,
I cross my arms.
Now I am filling my chest
and I hear you whisper.

You poisoned me.
The curse is eating, biting.
I spit worms, I’m strangling.
I cannot suffer anymore.

The glass garden

Wash your hands – you can’t,
look behind – you’re not allowed.
In your soul you smell the rot,
poetic sadness for the pain.

On the door you stand, but you’re not coming in.
In darkness you tread, you don’t exist.
Quietly and slowly you are rotting away,
The poison quietly kills you.

Shackles on your legs.
What did you do?
You pulled the trigger,
now it’s game over.

Your legs are bloody,
on thorns and prickles
restlessly trample,
forever lost.

On the door you stand, but you’re not going in.
In darkness you tread, you don’t exist.
Quietly and slowly you are rotting away,
the poison quietly kills you.

Agony attacks.
What did you do?
The doorstep is cursed
and there’s no going back now,
and there’s no going back now,
and there’s no going back now,
in the garden of glass.

For her

The sun will extinguish,
the ground will fall appart.
Then you will count
the drops in the sea.
Life will end,
the whole world will fall apart
and in peaceful darkness
only love will remain.

I am leaving you a piece of paper with words,
so you never forget,
to keep you warm and to protect you
if I am not around.
I also leave you memories,
feelings tame,
and if I die before you,
it’s the only time I will hurt you again.

This is
my manifest.
this is my word,
testament against the holy one.
A piece of paper with words,
so you never forget…

Falling apart

It’s falling apart,
the world around them is a dark devastation
they cannot face it.
The pain is now stronger than ever and it cuts them like a knife,
It’s time to say goodbye…

Distrust,
doubt, desire, hatred and regret,
a quiet overnight vigil.
“Kill me” – she always whispers quietly.
She grieves,
everything turns around and goes back.

She genly caresses him
and disappeared
in time, ashes, dust.

He wakes up in the morning,
she’s gone,
without a trace and a sign.
All that’s left is bloody sheets…

The concentration camp

I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to feel like the people with a fake smile
and be a court jester .

I tried to feel like a bird learning to fly,
they cut my wings immediately.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.

But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.

I tried to sympathize with the living dead,
those without a light in their eyes.
I tried to reach out to the sky and the stars,
they told me I was small and meaningless.

But the sun is out every day,
it shines through the bars.
In a cell, naked.
I see a guillotine, the end is near.

Oh, this small nest,
it’s just too tight for me,
I don’t have the wings to fly away.
And for so long,
I am drowning, and I don’t even float,
with little hope for a change.
And there is nothing left,
a fictional gun in my hand,
pointed towards myself… crying…
And I dream (and I choke)
to demolish the fortress.

To be free again,
to be reborn,
the legs to walk again.
To continue,
to exist,
to fight back.

I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun,
where the heart is free.

I won’t forget
the sound of the birds.
The warm and hot breath of the streets.
I won’t forget,
the light of the sun.
The day is coming,
and the last scream “freedom”.

Utopia

Since we got freedom,
I don’t have a claustrophobic soul.
I cannot complain.
This little state bloomed,
everything is in the best possible order.
Utopia, everybody speaks freely.

Ethnical respect and peace,
free media.
Health system like Norway,
Constitution like Switzerland.
Everyone has three kids,
nobody goes anywhere.
Oh, it is so good.

The economy had an explosive start.
The word “homophobia” is unknown
and we’re on the doorsteps of Europe.
Which often envies us.

Everyone pays taxes,
we’re all Christians (except for the ones that aren’t).
We build hospitals,
we don’t have homeless people.
There are no bad laws
because we are rebels.
We lynch the corrupted.

Since we got freedom,
I don’t have claustrophobic soul.
I cannot complain.

We’re all patriots,
antique citizens.
In the bedroom there are no cameras.
The government never makes mistakes,
they tolerate critics,
they swiftly correct their mistakes…

The lonely ones

Cynical living dead, plastic smiles,
fictional little fairy tales.
Everlasting happiness in millions
behind closed windows.

She gave up, she didn’t even fight back,
she lost the battle before it began.
Smeared make-up, broken dreams
for these perfect beings.

Golden chains, dirty sins,
wicked and pale creepy smiles.
Inside their castle of dreams
they live happily, the lonely ones.

Tears boiling, before they fall asleep.
They wither, but their appetite keeps growing
from day to day,
trapped in seamless happiness,
empty, lonely.

She gave up, she didn’t even fight back,
she lost the battle before it began.
Smeared make-up, broken dreams
for these perfect beings.

Tears boiling, before they fall asleep.
They wither, but their appetite keeps growing
from day to day,
trapped in seamless happiness,
empty, lonely.

Ashes and dust

All that I know, all that I’ve heard
doesn’t matter in the end.
Only ashes and dust remain
at the end of my road.

As I walk this path,
I am unsure,
is this reality,
or just another pointless absurdity.

I never stopped,
I didn’t even falter.
I am here until the very end,
Until ashes and dust.

Parallel Worlds

We are parallel worlds.
We are parallel worlds.
Mater and anti-matter.

We are parallel worlds.
We are contrastive we are nothing alike.
Distinct like proton and electron.
Alone, in different dimensions.

We are parallel worlds.
Mater and anti-matter.

We are parallel worlds.
We are contrastive we are nothing alike.
Distinct like proton and electron.
Alone, in different dimensions.

We are parallel worlds.
We are parallel worlds.
We are parallel worlds.

98%

98%! They are 98%! And we are 2.
They have it all now, we are hopelessly dreaming for a change.
They will destroy everything, they will ruin everything in your town.
Wake up now, this is the final call.

98%! They are 98%! And we are 2.
They bought it all, they exacted an unhappy smile.
They town is bleeding, everybody is unhappy.
Silence and fear, no one speaks.
Wake up now, this is the final call.

MELANCHOLIC MACHINE (2012)

Touch (Dopir)

Look where I am. Since I met you I’m not sane anymore. You leave me without breath and words whenever you stand by me. Weird condition, false alarm, I want to touch you… I’m dying to touch you… Will you ever regret if our ways diverge? You’re playing with me… but I’m not playing with you… slaves of love and hate. Calm smile, you’re looking at me… but I never know what you feel. Can you feel me now? Through the glass? Do you want it to vanish? I know only one thing for sure – I can’t stand… I can’t stand any more… How long will I have to wait? I would wait the eternity for you. Are you happy? Do you feel me inside or do I hope in vain? In this material world there is nothing sincere, only my love for you… I just want to touch you… I’m so dying to touch you. You’re playing with me… but I’m not playing with you… slaves of love and hate. Calm smile, you look at me… but I never know what you feel.

Years later… (Godini podocna…)

“Time kills us slowly”- a friend of mine used to tell me, I’ve never forgot him. The pictures remain but the faces change… such fucking fast time passes over us… Nino is now on dope, Deni is in some suicidal sect, the whole town is looking for Gerovski (they want to kill him). Ficho is now a gambler…
Vasko is already divorced… Am I the only one who remain different? Opposite from fucking abnormal? This tape automation led us to our grave, but I still live. Tomche sells drugs, Victor died in war… died for the fucking contry, and not for his family (as he tought). Ana and Iva are hookers, their dad’s company failed. Am I the only one who remain different? Opposite from fucking abnormal? This tape automation led us to our grave, but I still live.

Surreal stories (Nadrealni prikazni)

Aircrafts over my head again. Surreal stories in my thoughts. Non-existent future. Awful insomnia. Surreal fiction, in my addiction. It is you, only you, only you know my intentions, but I don’t… the end, this is the end, to my efforts to conquer you. How can I just stop it…? Distant memories, sudden changes. This day is dazzling, this day is very grey. Without you, only you, only you know my intentions but I don’t… the end, this is the end, to my efforts to conquer you how can I just stop it…? How can I just stop it?

Always your friend (Sekogash tvoj prijatel)

Friends, acquaintances, this song is for you. Triangles, Don Perignones, puddles, Lenin Street. Tennis matches, good cars and expensive glasses… Mickey and KIM, Bongo Cola™, “bamboo” drinks… lack of money, hanging in front of the store…. taking drugs, drinking, falling into state of coma… Always there for you, in the middle, everywhere. Coctails, mixes, Zoki one™, two™, and three™… suicides™, gay-parades™ and nuclear plants™… dark streets, “hard” bars and sunrises
they catch us awake, good morning, good day (good day). Always there for you, I’m always there for you, always your friend.

I live there (Tamu zhiveam)

In a delirium of ideas we swim always. Atoms of hate, in this revenge… Torn on the road between the ultra right and left… I want to win the rage, I’m handicapped, I can’t. I always wait for something, I never wait till the end. I don’t have destiny, but I don’t give up. “It will be better, It will be more beautiful” – I always believe naively, but now I rise my middle finger. Apathy, the middle name of my neighbor, always condemned. In the country of the condemned, in the eternal transition – there I live… I was captivated eternally, isolated from the world. Apathy, the middle name of my neighbor, always condemned. In the country of the condemned, in the eternal transition – there I live… I was captivated eternally, isolated from the world.

Novel (Novela)

The leaves fall again, I count the days. I step back here, forget, leave. For you everything ends tragically. Don’t tell me anything now. How I can fight with myself… Last words, comfortless. You just ruin every small moment, every beautiful minute. When you look at the mirror, there is nothing on it. Now we are at the end. It’s like I’m talking to myself. And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know here ends everything that happened before or never happened at all? Do you see me? Everything is in vain now. Do you hear me? Nothing is righteous. And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know here ends everything that happened before or never happened at all? And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know – here ends everything that happened before or never happened at all? Me after you, for you… I don’t hesitate… me after you… me for you for you…

Millions of questions (Milion prashanja)

Hey, tell me, why do you exist? Millions of questions without answers. The same ones every hour, from day to day I ask to everyone and everywhere. Now me again, nothing new I say, the same people every day I ask. Equilibrium – yes! Movable – no! 20 centuries backwards – we are somewhere there. Oasis of peace, without changes. Paradoxical end, eternal memories… What I wanted to say I forgot? Millions of questions without answers. Without answers.

Own parody (Sopstvena parodija)

Often I go with a smile on my mask, and I’m not ashamed of the real scar to show it. Grey folded trees along the road, I’m their slave, but I’d love to see the sky, I’m sick of the grey… If I can say I surely lie to myself ‘cause I’m my own parody, I’m a fucking side effect. I stand firmly, when they step on me it doesn’t hurt me. I walk on the water and a fire can’t burn me. “Ashes to ashes” and “dust to dust” leads me now. Head in a bag and suicidal urge, protons full of anger… If I can say, then I surely lie to myself ‘cause I’m my own parody, I’m a fucking side effect… my parent’s favourite side effect… I’m my own parody. On the window firm bars. Come out and smell the concrete breath. I was a human before. You were a human before… If I can say then I must lie to myself because I feel better today and I know… I know. I’m my own parody, I’m a fucking side effect… my parent’s favourite side effect… I’m my own parody. I’m my own parody. I’m my own parody.

Machine (Mashina)

The machine is on, you don’t have time to think over. Who has time to spend nowadays, when time is measured by money? And you always have shortage on money. One will stand and when the music stops the chairs will be occupied. A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. The machine is on, you have little time to think over… you will vote even for Hitler, “Mein Kampf” is your favourite. And the apathy kills you… the government is the “most holy” to you, and it sells you false happiness… buys you with human products. A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. I want to wake your revolt up. I want to change the face of the Earth. I want you to stand up from the state of coma.
I want everything to burn. I want your hate. I want us to stand shoulder to shoulder. Together, all equal. This is reality. I need your hand now… Racism. Nazism. False patriotism. Silicones, abortions,
chauvinism and sexism, homophobia, fear, poverty and control. Law for drugs, law for alcohol,
law for breathing, law for not breathing. Law for thinking. Law for not thinking. Law for fucking.
Law for not fucking. I need your hand now! I need for your hand now! A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. Now tell me where is the yellow line? Are you out of it? Or are you in the machine?

Amateur (Amater)

Tell me, have you seen my movie? You can find yourself also in your own direction. But guess what – in the end always the good guy wins. Careful, I represent the villain. Invasion of characters from a paradox amateur bible… Action, camera, always an amateur.

Obituary march (Posmrten marsh)

The candelabras are falling. Consciously you are signing capitulation. The streets are burning, oh, what a wonderful night! Big brother, candid camera. Your twisted intention. I am claustrophobic, I can’t stand it anymore! Whole my life they lie to me that I actually live… that’s why all of you will burn tonight. A last prayer. Hell on the earth. This is hell on the earth, and now I count down… this is the end, and there no paradise, you will burn forever, the prayer is in vain. Only million dollars, a salary of the orchestra of gravediggers. They are playing the obituary march. They are playing it for the last time. Agony in irony… fornication, fear, disharmony. The village is on fire, and the granny is burnt with it. The last prayer. Hell on the earth. This is hell on the earth, and now I count down… this is the end, your end. You will burn forever, I’ve just buried you.

Bulimia (Bulimija)

I won’t write about you anymore… This is the last time, the final. I’m lying myself again. Lost traces, dreams faraway, always unfortunate, you and me. For a long time I don’t even know If you exist. I won’t talk about you anymore… This is the last time, the final. I’m lying myself again. Empty memories, signs and smiles, timeless moments, strange words. For a long time I don’t know – did you even existed? And now before you leave, talk to me for the last time, that there was no “you and me”. Only empty words, breaking of syllables, and we are numb… we don’t have voice… we scream in the silence. We’ve never tried, never had anything, always too close, never too much. I lost my courage long time ago, and only the hope condemned me. A one way ticket, now you’re going as far as you can, from me… from me. Lost in the time hole, lost in space, and nothing exist… I won’t write about you anymore, I won’t talk no more, this is the last time, the final, I won’t write anymore. Never more, never more, I won’t write about you. I won’t talk… I’m lying myself again. This is all for you.

Epilogue (Epilog)

Dear ladies and gentlemen, citizens of the republic of Macedonia, building our visions over the historical roots of the conservative, dictatorial, ultra-Christian, nationally-fascistic-chauvinistic, fake-patriotic, ultra-right-winged, racist, sexist, homophobic, anti- treacherous and ultra-totalitarian idea, we present to you our sick, sadomasochistic, brutally-suicidal, degrading and moronic programme for these elections… If you’re not with us, you are the opposition, if you are against us, we will rape your wives, children, sisters, if you don’t have them, we will make them for you, if we make them, we will rape ‘em again… them, you, and everybody… if you try to resist we will destroy you like small insects, we will eliminate you, we will make a massacre, we will rape you…..

Rollercoaster (Rolerkoster)

In the third decade, I have only a barcode, sealed scar, open wound and unmovable circulation. They bury me and I’ve just been born alive. I didn’t succeed to prove that I wasn’t guilty…for all mistakes
that were made by my all descendants. I’m trying to fight against small non-existent green creatures
in invisible camps. Cliché enemy: find-destroy. The mission’s ended. We conquered you successfully.
You are under us now… Maybe I ask too much but I gain a little. I put my head in a bag and I’m waiting to survive the rollercoaster of life in this stinky city, there is no future, there’s nothing, I only want to start crying… The mission’s ended. We are crying successfully. I’m flying off the rollercoaster, I am no more. The ambulance’s arriving. Your prayer can be heard. Being buried, just born alive, I was killed without any reason. This is my end.

AGNOZIJA (2009)

Last autumn (Posledna esen)

The leaves are falling quietly on my street… the time slowly passes away and it kills us… you don’t know when you’ll be gone, so live this day in the best way that you can.

Parade (Parada)

In the spirit of the everyday tradition there is no change… hardcore pseud-cultural abnormality and even more… parading with feelings of insecurity, buying your voice, and cheap exit – suicide
we live in bad times. Parade of stupid people with different opinions, unequal ways, but same endings. The human creates in order to destroy everything that stands in the way… war for peace, work for vacation, day by day, one by one. Parade of morons, obey, stand up, you don’t have the capacity, don’t think… stay stuck in the fresh concrete in the eternal centuries. I don’t like parades, I resist to sink, I want to have, I don’t want to lose. Dark ages, even darker faces, In the holy world of the evil spirits… In my hands I hold my own future. Crazy scientist, empty-headed soldiers, take a look at the value of life.

Agnosia (Agnozija)

I tried to explain to them, why am I here astray, I told them I am here with reason. I wanted to show them, to the world to prove, that the Earth spins and it’s round. They didn’t trust me much, they thought I was a lunatic, they laughed at my words. They tied me with a rope, around my neck, and on the square, they’ve gathered to hang me. I stood still, and I waited for the executioner, to choose my destiny. The people looked at me, and evilly laughed on my nonsence. I tried to explain, that I am a prophet from the sky, and that I’m here to enlighten them – all the wrong sons, un-passed to hell, to put their souls straight out from shit. They didn’t trust me much, they tough I was a lunatic, they laughed at my words. So they put me on a cross, they killed me slowly, and I didn’t managed to help them. Then they build temples, and many monuments, they started to worship my name. The temples became ATM’s, and they filled their pockets with money, from my charity. I try now to explain that it’s the 21st century, and that the evolution of the mind begins. The world doesn’t go into progress, but backwards… so “fuck everything and everyone*”. (*actually, it’s a Macedonian phrase for cursing that cannot be translated:)Animal testing, religious education in schools, and war for oil in Iraq. Making money on someone else’s back, killing without any particular reason, going back to primitivism. Fear and hate everywhere, challenges of society… This is a world without moral values. And before my end comes, and I “go to heaven”, at least I know, I tried to touch into your mind.

Your macho (Tvojot macho)

Representative of an apparently human being, representative of the fond sex, the lighter side of every one of us, does that represent a “goal” for you? How far is your conscience developed? I’m fucking sick of faces like you. Without any values, and without any emotion, for you the woman represents just a “hole” and a “goal”. You don’t look like a human being – apparently your conscience was lost. The most important thing for you is to put it somewhere, why don’t you just put it inside a watermelon? And cut it in half… you and everyone like yourself… or drown in water… and stop spending the air. What happened with the love? Can someone still feel it? What happened to this world? How much of us remained with feelings and emotions? So they call us with ugly words because we know how to love…

Born in the desert without stones (Roden vo pustinata bez kamenja)

So much full with frustrations, full with hate and misunderstandings. Smile and cynics, for a person without any self-criticism. Moral support is needed to break the barriers between us. New messiah is needed to help us from drowning. I, born in the desert without stones… I sit alone here, nobody watches me, nobody asks me who am I or what am I, why don’t I want to be part of the desert without stones, to see myself in the sea without water where I swim, and I swim and I… I swim and I swim and I drown and I drown… I swim and I swim and I drown and I drown… I swim and I swim and I drown and I drown… I swim and I swim and I drown and I drown… I swim and I swim and I drown… You’re full of hate, the prejudice is a characteristic for the person that you are. Your life is a drop in the sea of the faceless same-minded.

Paralyzed delirium (Paraliziran delirium)

Cultural, sick hegemony, impossibility for saving the environment… better world, and better future optimistic disillusion. Centering around a religious impossible dogma… We decide for our own destiny. And we don’t need the unnatural, to seek happiness. I don’t want to be part of the swarm, to follow the path of the lie. What is truth? Which history should I trust? In paralyzed delirium I find myself… I find myself here again, in this empty small room, incapable for happiness, convicted to anger… so hated, they tear me down, they want to make me believe in their lies not good enough conceived… I DON’T HAVE A PAST… (delirium) I DON’T HAVE A PAST… (delirium) I DON’T HAVE A PAST… (delirium) I DON’T HAVE A PAST… (delirium).

My hardcore friend (Mojot hardkor prijatel)

Principles and tough attitudes build a character for you as an individual.. Loyalty, non-betrayal, friendship, culture, brotherhood, equality?! This is for you my “hardcore” friend, I stabbed you in the back because I wanted to save your ass! Maybe from the principles you can’t see it through? Here you are not needed, you used to be my friend, although I loved you, you are a man with principles and it will NEVER be HARDCORE what you’ve done to me…

1963rd (1963-ta)

Hey grandma, tell me if anything is changed from the time when it shaked, the earthquake that changed your lives? Is the structure of the building same as the system? “The sun is the same, The days are the same, The sky is the same, Just the means for life are smaller… No son, everything is changed, now it’s much worse, and the day is smaller… and the words you’re saying in your songs, they are full of emptiness…”. But grandma I don’t surrender, I don’t want to know, I just want this world to be better for me and for you. But will I succeed? Will I make someone sober? Is everything I say in vain? Is every word spent in vain? Will there be traces on the ground? Nobody knows… Total unstableness, self-destruction, rage and fury are troubling this world. Today we’re here, tomorrow we’ll be gone, after the next decision by yours and mine president…

My republic (Mojata republika)

I have a plan to conquer part of the world… and in my part nothing will be holy. There, the people will lay whole day… nobody will ever work, every day the republic will celebrate it’s birthday. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. I have plan to conquer part of the world. In that part, you’ll can do everything you wish… legal drugs (if you decided that way), legal alcohol, loud music everywhere… you would never want to leave… Aaa yeah yeah. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. Our republic will not have any borders, and thus, we won’t let in unwelcomed people… if you don’t believe the songs and my words then leave, we let in only people who believe in our words and ideologies. Aaa… yeah yeah. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. I have a plan to conquer the world. I want all to be equal. No flags, borders and nationalities. That is what I fight for. Every fucking second, from my life, from my life… until, until… when you look yourself in the mirror, do you hate yourself? Until, until… As long as you hate somebody, you hate yourself. Na.. na na.. na na.. na.. my republic. Na.. na na.. na na.. na.. our republic. YOUR REPUBLIC!!!

What makes you so proud? (Na shto si tolku gord?)

What makes you so proud? Do you feel yourself superior, above all? You’re going crazy! Somebody here is living without a slice of bread, and your dad doesn’t drive Ferrari cabriolet. (Eeeee…) What makes you so proud? What makes you so proud?

Lie (Laga)

If we remove the masks now on our faces we will notice the scars. We try to wipe out the tears. Do we lie ourselves – that we are happy? Another lie between us, between you. Lie to me, I will lie to you and we will be happy forever and ever in illusion. In the mirror there is no face – we’re all (you and me) faceless, incapable, insincere…in misbelief, we drown, we choke, we fall more and more…
and more, and more, and more, and more… more and more (and more) and more (and more) and more (and more) and more…

Suicide mission (Samoubistvena misija)

…and look at the dust, the leftovers from the war of that great big war patriot. The hate is a product of fictitious marks which separates people. I don’t want to hate you because someone separated us with “border”… I don’t want to kill you, I don’t want to be part of the absurd war slaughter. I don’t believe in borders and nations. I don’t believe you believe in a suicidal mission. Just another day, a hundred more kills… Another fictitious control over the marionettes who are leaded by all of those, whom authority you don’t even question… We are all controlled by the great invisible hand. You consume hate, scream and puke, you’re becoming addicted to hate and you wish you want to kill (you want to kill) you want to destroy (you want to destroy) you want to start hating (you want to start hating) you want to be hated (you want to be hated). You want to kill. You want to destroy. You want to start hating. You want to be hated. Till when, till when, till when, till when??? …we will dig graves (to each other)? Is it worth to die when you’re already buried?

EVOLUCIJATA BI TREBALO DA ZAPOCHNE SEGA… (2006)

Fast whiz/Fast phonics (Brza fonija)

I live, I laugh, freely I sing. No one tells me what to do. I’m here to play for you, to calm u down. So hit your heads harder in the wall…

Hatred (Omraza)

What’s wrong with society? Does anybody think? This world is so desperate, every one underestimates you. Watch me fall, watch me die… but, inside I believe and for myself I live. Every day I live for myself and no one else. But, I lose my spirit every day. Everything… I’ve forgotten everything. But, I didn’t lose myself in this circle. What’s wrong with everybody? Why are they so detest full? This world is full of hate, and that makes me mad. Watch me fall, watch me die… but inside I believe, and for myself I live. Everyday I live for me and no one else. Everyday I lose my spirit. Everything… I’ve forgotten everything. But, I … didn’t lose myself in this circle…

Parasite

Nowhere to go, you’ve got no fuckin’ place to hide. Look at yourself, you look like shit, you know it’s right. Why don’t you help yourself, and see the light? Born like a plague – a parasite. Somehow, I know that something true I cannot find. Somehow I see the vision of this parasite.

I want a change (Sakam promena)

Have you ever tried to think why your life is shit? Why won’t you try to change it? When will we understand? We live for ourselves, build our own opinions, make our own choices. I know, I have an impure conscience but I’m far more conscious then them. I know, my wish is small but clear, I want a change!!!! Have you ever tried to think, society is killing you, this system is torturing and executing you. Discrimination, hate and prejudice everywhere… Don’t you feel pain and hate? I know, I have an impure conscience but I’m far more conscious then them. I know, my wish is small but clear, I want change!!!!

My own way (Mojot pat)

Home I sit and think – why do I even exist? Do I have a purpose in life or just a dark past? Underestimate and insult me no more. I know my way in life, I chose it and I’ll follow it till I die. Boring people, zombies. They live good without goals. Is your life only a way of suffering? Underestimate and insult me no more. I know my way in life, I chose it and I’ll follow it till I die. Underestimate and insult me no more, my choice and the road I follow are unique. Stop bullshiting me, stop underestimating me my choice is unique, Insult me no more!

For the friends, the skate and the guitar (Za drugarite, skejtot i gitarata)

I have a skateboard and a guitar, an “emo” hat and no beard. My rules, my world, my verses. When I walk the streets people look at me, some are wondering… and some eat shit (they don’t understand). But, I live positively, play, try to laugh and sometimes sing. Always by you, always with you, you have your guitar, skateboard and your friends….. and aaaaaallllllllllllllcoooooohooollllllllllll……

Degradation (Degradacija)

Degradation… in this crazy world of thoughtlessness… we sink. Extermination… and everyone is drowning in their own shit before they die… Why I am born I wanna know if this is reality or a dream of nonsense (stupidity). Destruction… people without a conscience, blinded by “God’s love”. Life without… life without a hint of hope with hate, without freedom. Why am I a slave I wanna know, why do I exist? Does life offer me change or will I be a slave forever. Destruction…?

Gas chamber (Gasna komora)

Here everything is dying, we’re imprisoned. Slowly suffocating, I feel the end coming, captured (stuck) in a chamber of hate… captured in a small room, because of another’s prejudice. Innocent in their own eyes guiltiest, is it my fault that I’m born different?

Brain therapy (Mozochna terapija)

When he was young, he was so lonely and desperate. And everyday he was beaten by his “friends” from the street. Everyday he prayed the pain would stop, tears and blood everywhere, totally destroyed. Disappointed from yourself you became someone who can decide my punishment, judge my sin… now he’s all grown up and has decided to take over the street. Today he’s a defender of the system, children run from him, because he’s got a hat and a badge, a superior race “borne to keep order.” Disappointed from yourself you’ve become someone who can decide my punishment, judge my sin…

Emptiness (Praznina)

Tell me… why do you pray? Does “God’s love” give you comfort? Why do you call his name when you’re weak? Don’t you see that It’s all just emptiness. We still haven’t evolved, we still can’t understand. Grief everywhere no adaptation… atheists where are you, I don’t want to be a part of this alienation. No benefits, we’re exploited, everywhere egoists and a battle for domination. Ecological crisis, no eco-conscience. Ethical identification? A false world of gibberish. I feel as though I live in the Paleolithic era. People without conscience… religious instructions in school… antique bullshit… when will we understand? Is the cross a symbol of faith? Do we live in a wacky world? Is there anyone alive who listens to me? Is someone gonna make a change? We still haven’t evolved, we still can’t understand. Grief everywhere no adaptation… atheists where are you, I don’t want to be a part of this alienation. No benefits, we’re exploited, everywhere egoists and a battle for domination. Ecological crisis, no eco-conscience. Push the button and destroy a nation? We still haven’t evolved, we’re still sinking, down there deep in the shit. Just pessimism, oppression … Greg Graffin said there’s no substance 🙂 No benefits, we’re exploited, everywhere egoists and a battle for domination. Capitalism sucks and there’s no change. Push the button and destroy a nation. Destroy a nation!!!!!

Totally alone (Totalno sam)

Alone in this world, so lonely no one’s asking how I am. No will to live I’m desperate. Alone in this world, so lost. Now I’m all alone you are gone too… Do you even think?… Everything’s fallin apart. Does reality hurt you? How cruel this world is, and we’re all the same. And we’re all the same. The more I understand the more I’m unhappy.

Dumb (Nem)

Part I “Love will remain forever “ (Del I “Zasekogash kje ostane ljubovta”)Alone I fell disgusted, to be alone sunk in dark desperation… I miss your scent and the softness of your touch on thus burned skin… so far apart and yet together… I ask myself if I should doubt love that we have stays… stays forever… even when we’re long gone. How horrible and pointless it is when u leave and I’m all alone… don’t go…stay (please stay) I promise I’ll fight for love. How terrible the thought of losing you is. My soul burnt and destroyed from pain. How damned is the feeling of losing love… isn’t that all we have. Love … is all that we live for. II “The world doesn’t need our perfection/Dumb” (Del II “Na svetot ne mu e potrebno nasheto sovrshenstvo/Nem”)And now I stand mute in front of your memories, I hear the whisper of the words we’ve said. I break like glass through which I wait for you to pass. Poured over with blood, waiting for you to cut yourself again. Don’t you see how this world is? Desperate. We just stay silent and wish to awake into a pink perfection… Just don’t let your reason guide you, let your heart. I used to think that we are perfect, but now I see clearly, you opened my eyes. No, I don’t want to be perfect, but try to strive towards an ideal, don’t we all? I only wanted to apologize for the absurdity of my meaningless existence. And now after I have given you everything I tremble, but maybe that’s not enough for you? Don’t you see how the world is? Everybody wants to screw you over… and I fought for you and you had everything. But you failed. You gave in to lies… Look at me! I don’t have love anymore, crippled, stabbed I cry for the first time and I want it to be my last. I wonder does perfection exist? I’m even afraid to finish these lyrics, I know the heart won’t change. So stay, look at me, and tell me to my face… and now I stand silent before your words… And I hope you didn’t forget… all the beautiful moments.

Moment of oblivion forgetfulness (Momentot na zaborav)

If you’re sentenced and confused, try to forget everything, everything… Tragedies everywhere in this world. Try for a moment to forget.

Dream/False vision of your face (Son/Lazhna vizija na tvojot lik)

Laying on my psychiatrist’s bed I see the Sun through the window (and feel tired). And it looks as if it wants to tell me something? This dream in which I awake, in which I try stay sober, the picture I see is shaking… laying on the bed, out the corners of reality I lose control in its shadows, silently I sink, slowly I die. I lose vision of what’s going on, the psychiatrist laughs (cynically) and says this is that moment… but I don’t understand a thing. No. I don’t understand a thing (in this world). In a moment of confusion I was hit by the glow of an elusion. Laying there on the bed just looking at the sun I wonder is this reality? Or is it just a dream from which I can’t wake up…

Македонски

ЈАС СУМ ЗЕМЈА (2015)

Јади од лешот свој

Го извадив семето,
пред да израсне.
Го поздравив сонцето,
пред да изгасне.
Му зборував на небото,
но, глувонемо е.
Стоев меѓу живите,
а, во земја бев.

Јадев од лешот свој,
се нахранив со смрт.
Се заробив во животот,
на челото со прст.
Се тетеравев,
месото умртве,
лешинарите ги нахранив.
Вечно проколнати.

Јадев од лешот свој,
се намачкав со крв.
Посочив на живите,
и ги полив со смрт.
Шминка размачкана,
маска насмеана.
Јадев од лешот свој,
сега живеам…

Сега јади од лешот свој,
намачкај се со крв.
Посочи на живите…

Jади од лешот свој,
намачкај се со крв.
Посочи на живите,
полиј ги со смрт.
Краватата те стега,
таа те освои,
часовникот го гледаш,
тој те зароби.

Јас сум земја

Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се над мојот споменик.
Кал од дождот, сиво небо над мене.
Така почвата се храни,
кога црви лечат рани.
Сега отровот од земја излага.
Се претворам во пепел…

Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се
над споменикот.

Од утрово, заборави на мене,
продолжи понатаму.
Јас сум земја.

Од утрово, ме нема повеќе.
Сите птици црни се
над споменикот

Од утрово, заборави на мене,
продолжи понатаму.
Јас сум земја.

Отров

Просечен ден,
сив и обичен.
Во гробот твој
оставени спомени.
Но, заглавен сум јас во нив.
Се закопав внатре жив.

Отров ти ми даде,
клетва гризе јаде.
Плукам црви, се давам.
Не можам повеќе да страдам.

Просечна ноќ,
во пепел се обвивам.
Зрак од свеќата,
раце прекрстувам.
Сега ги полнам градите
и слушам како шепотиш.

Отров ти ми даде,
клетва гризе јаде.
Плукам црви, се давам.
Не можам повеќе да страдам.

Стаклената градина

Да ги измиеш рацете не можеш,
зад себе да погледнеш не смееш.
Во душа на труло ти мириса,
поетска тага за болката.

На прагот стоиш, не преоѓаш.
Во темнина газиш, не постоиш.
Тивко и полека скапуваш,
отровот тивко те умртвува.

На нозете окови.
Што ли сега направи?
Го повлече орозот,
засекогаш изгуби.

Нозете крвави,
по трња и коприви
газиш неспокоен,
засекогаш изгубен.

На прагот стоиш, не преоѓаш.
Во темнина газиш, не постоиш.
Тивко и полека скапуваш,
отровот тивко те умртвува.

Агнонични напади.
Што ли сега направи?
Прагот е проколнат
и нема назад сега,
и нема назад сега,
и нема назад сега
во стаклената градина.

За неа

Сонцето ќе изгасне,
земјата ќе пропадне.
Тогаш ќе ги изброиш
капките од морето.
Животот ќе заврши,
светот цел ќе пропадне
и во мирен мрак
љубовта ќе остане.

Ти оставам лист со зборови,
никогаш да не заборавиш,
да те топли и чува
ако не сум тука.
Ти оставам и спомени,
чувства припитомени,
и, ако умрам пред тебе,
само тогаш пак ќе те повредам.

Ова е
мојот манифест.
Ова е мојот збор,
завет против светиот.
Бел лист со зборови,
да не заборавиш…

Ова е
мојот манифест.
Ова е мојот збор,
завет против светиот.
Бел лист со зборови…
да не заборавиш…

Пропаѓа

Пропаѓа,
светот околу нив е мрачна
урнатина, не можат да се соочат.
Болката, сега посилна од сè ги сече
како нож, време е да се збогува…

Невера,
сомнеж, копнеж, омраза и каење,
ноќно тивко бдеење.
„Убиј ме“, секогаш тивко шепоти.
Таа тагува,
сè се врти и враќа наназад.

Нежно го погали
и исчезна
зад времето, во правта, пепелта.

Тој се буди утрото,
тaа исчезната,
без траги и без глас.
Крвава постела…

Резерватот

Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да се чувствувам ко луѓето со насмевка
и да носам кловновска облека.

Пробав да се чувствувам ко пиле што пролетува,
веднаш ми ги исекоа крилјата.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.

Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.

Пробав да сочувствувам со мртвите на земјата,
тие што немаат сјај во очите.
Пробав да ги допрам чепнам небото и звездите,
ми рекоа дека сум многу мал, неважен.

Но, сонцето е надвор секој ден,
сјае низ решетките.
Во келија, гол без облека.
Гилотина гледам, ме чека крајот.

О, oва мало гнездо,
сега ми е тесно,
немам крилја, да полетам.
И, веќе толку долго,
тонам без да пловам,
со мала надеж за промена.
И, веќе нема ништо,
во раката фиктивен пиштол,
насочен кон себе… плачење…
И, сонам и се гушам,
тврдината да ја срушам.

Да излезам,
да се родам пак,
нозете цврсто да чекорат.
Да продоложам,
да постојам,
да возвратам силно на ударот.

Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето,
таму каде е слободно срцето.

Не заборавам
на звукот на птиците.
Топлиот смрдлив здив на улиците.
Не заборавам,
на зракот на сонцето.
Денот доаѓа,
последниот извик „слобода“.

Утопија

Откако добивме слобода,
немам душевна клаустрофобија.
Да се пожалам јас не можам.
Државата мала процвета,
сè е во најдобар ред.
Утопија, сите слободно зборуваат.

Етнички респект и мир,
слободни медиуми.
Здравство како Норвешка,
Устав ко Швајцарија.
Секој има три деца,
никој нигде не оди.
Многу ни е убаво.

Економијата позитивно распука.
Зборот хомофобија е непознат
и со нога сме во Европа.
Истата постојано ни завидува.

Секој плаќа даноци,
сите сме христијани (освен оние кои не се).
Градиме болници,
немаме бездомници.
Нема лоши закони
зошто сме бунтовници.
Линчуваме корумпирани.

Откако добивме слобода,
немам душевна клаустрофобија.
Да се пожалам јас не можам.

Патриоти сите сме,
антички сме граѓани.
Во спална нема камери.
Влада никад не греши,
толерира критика,
веднаш си се поправа…

Осамените

Цинични мртовци, насмевки пластични,
фиктивни мали бајки розови.
Трајна среќа од милион долари
зад затворени прозори.

Таа се предаде, не се ни бранеше,
битката однапред ја загуби.
Шминка размачкана, соништа скршени
за овие суштества совршени.

Златни окови, нечисти гревови,
насмевки бледи изопачени.
Внатре во дворецот на најадените
живеат среќно тие, осамените.

Солзи вријат, пред да спијат.
Венеат но апетитот поголем
од ден на ден,
во розов живот заробен,
празен, осамен.

<strongПепел и прав

Сè што знам, сè што сум чул
не е важно на самиот крај.
Само пепел и прав, останува
на крајот од мојата патека.

Како што одам по патеката,
не сум сигурен јас повеќе,
дали ова е реалноста
ил’ уште една бесмисленост залудна.

Никогаш не престанав,
не се ни откажав.
Тука сум до самиот крај,
до пепел и прав.

Паралелни светови

Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.
Материја и антиматерија.

Ние сме паралелни светови.
Контрасти различни сме јас и ти.
Како протон и електрон посебни.
Осамени, во различни димензии.

Ние сме паралелни светови.
Материја и антиматерија.

Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.
Ние сме паралелни светови.

98%

98%! Тие се 98%! А, ние сме 2.
Нивно е сега сè, ние празно сонуваме за промена.
Сè ќе уништат, сè ќе разрушат во твојот град.
Разбуди се веднаш, ова е последна опомена.

98%! Тие се 98%! А, ние сме 2.
Купија се, изнудија несреќна насмевка.
Градот крвари, сите се несреќни.
Молк и страв, никој не зборува.
Разбуди се веднаш, ова е последна опомена.

MELANCHOLIC MACHINE (2012)

Допир

Види ме мене каде сум oткога те запознав не сум повеќе нормален. Ме оставаш без здив и без зборови само кога ќе застанеш до мене. Чудна состојба, лажен аларм, сакам да те допрам… умирам за да те допрам… Ќе се каеш ли некогаш ти, ако патиштата ни се разминат? Си играш со мене… а јас не играм со тебе… робови на љубов и омраза. Спокојна насмевка, ме pогледнуваш… но, никогаш не знам што чувствуваш. Ме чувствуваш ли сега? Преку стаклото? Посакуваш ли да исчезне? Само едно знам сигурно – не можам да издржам… не можам повеќе да издржам… Уште колку ли треба да чекам? За тебе би ја чекал и вечноста. Среќна ли си? Ме чувствуваш ли во себе… или лажно се надевам? Во овој материјален свет нема ништо искрено, само мојата љубов кон тебе…Само сакам да те допрам… умирам за да те допрам. Си играш со мене… а јас не играм со тебе… робови на љубов и омраза. Спокојна насмевка, ме pогледнуваш… но, никогаш не знам што чувствуваш.

Години подоцна…

“Времето полека не убива” – така викаше еден пријател мој, никогаш не го заборавив. Сликите остануваат но лицата се менуваат… колку само ебено брзо проаѓа времето… Нино забега на роба, Дени е во некоја самоубиствена секта, Геровски го бара целиот град (сакаат да го убијат). Фичо е сега коцкар… Васко е веќе разведен…Дали само јас останав различен? Обратно од ебено абнормален? Оваа лента на автоматизација не одведе во гроб, но јас сеуште живеам. Томче продава дрога, Виктор загина во војна… Загина за ебената држава, а не за својата фамилија (како што мислеше). Ана и Ива се курваат, на татко им фирмата пропадна. Дали само јас останав различен? Обратно од ебено абнормален? Оваа лента на автоматизација не одведе во гроб… не одведе во гроб. Но јас сеуште живеам.

Надреални приказни

Воздушни летала над главата моја пак. Надреални приказни во моите замисли. Непостоечка иднина, страшна инсомниа. Надреална фикција, во мојата “адикција”. Тоа си ти, само ти, само ти ги знаеш моите намери а јас не… и крај, ова е крај на мојот напор да те освојам како ли само да престанам…? Далечни спомени, ненадејни промени. Овој ден е мамурен, овој ден е многу сив. Без тебе, само ти… само ти ги знаеш моите намери а јас не… и крај, ова е крај на мојот напор да те освојам како ли само да престанам…? Како ли само да престанам?

Секогаш твој пријател

Пријатели, познаници, оваа песна е за вас. Триаголници, Дон Перињон-и, пудлици, Ленинова… тенис мечеви, добри возила и скапи очила… Мики и КИМ, Бонго Кола™, бамбус сокчиња… немање пари, дремење пред ко0перација… дрогирање, начукување, паѓање во кома… Секогаш тука за тебе на средина, секаде. Коктели, миксови, Зоки еден™, два™ и три™… самоубиства™, геј прајд-ови™, и нуклеарни станици™… темни улици, тешки шанкови и “изгрејсонциња” не фаќаат, добро утро, добар ден (добар ден). Секогаш тука за тебе, секогаш тука сум некаде, секогаш твој пријател.

Таму живеам

Во делириум од идеи пливаме секогаш. Атоми на омраза, во оваа одмазда… Растргнати на патот помеѓу ултра левица и десница… Сакам да го победам гневот, хендикепиран сум, не можам. Секогаш нешто чекам, никогаш не дочекувам. Судбина и немам, не се предавам. “Ќе биде подобро, ќе биде поубаво” – секогаш наивно верувам, сега кревам среден прст. Апатија, средното име на мојот комшија, секогаш проколнат. Во земјата на проколнатите, во бесконечна транзиција – таму живеам… ме заробија вечно, отцепен од светот. Апатија, средното име на мојот комшија, секогаш проколнат. Во земјата на проколнатите, во бесконечна транзиција – таму ивеам… ме заробија вечно, отцепен од светот.

Новела

Лисјата повторно паѓаат, ги бројам деновите. Овде отстапувам, заборавам, оставам, за тебе се завршува трагично. Ништо не ми кажувај за крај. Како да се борам сам со себе… Последни зборови, неутешителни. Баш го посеруваш секој мал момент, секој убав миг. Кога гледаш во огледало, нема ништо во него. Сега еве стигнавме на крај. Како да си зборам сам со себе. И сега знам, иако те знам, пред тебе непотребно виновен сега се исповедам. И сега знам, овде завршува се што било некогаш или не било никогаш? Ме гледаш ли? Сега се е залудно. Ме слушаш ли? Ништо не е праведно. И сега знам, иако те знам, пред тебе непотребно виновен сега се исповедам. И сега знам, овде завршува се што било некогаш или не било никогаш? Јас по тебе, јас за тебе… не се двоумам… јас по тебе, јас за тебе… за тебе…

Милион прашања

Еј кажи ми ти, зошто постоиш? Милион прашања без одговори. Истите тие секој час, од ден на ден ги поставувам на секого и секаде. Сега повторно јас, ништо ново не кажувам, истите луге секој ден ги запрашувам. Еквилибриум-да! Движечки-не! 20 века наназад – таму сме некаде. Оаза на мир, без промени. Парадоксaлен крај, вечни спомени… Што сакав да кажам заборавив? Милион прашања без одговори. Без одговори.

Сопствена пародија

Често одам сам со насмевка на мојата маска, a и немам срам од вистинската лузна да ја покажам. По улицата сиви надвиснати дрвја, јас сум нивен роб, а би сакал да видам небо, јас да се ситам на сивилото… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава. Стојам цврсто, кога газат врз мене не ме боли. Одам по вода и ни оган неможе да ме изгори. “Пепел во пепел” и “прав во прав” сега ме води. Глава во торба и самоубиствен нагон, полни со омраза протони… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава… на моите родители омилената нус појава… јас сум сопствена пародија. На зградите цврсти решетки. Излези и помирисај го бетонскиот здив. Порано бев човек јас. Порано беше човек и ти… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто денес се чувствувам подобро и знам.. знам. Јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава… на моите родители омилената нус појава… јас сум сопствена пародија. Јас сум сопствена пародија. Јас сум сопствена пародија.

Машина

Машината е вклучена, немаш време ти да размислиш. Кој ли има време да троши денес, кога времето се смета во пари? А на пари има дефицит. Еден ќе остане да стои кога музиката ќе запре столчињата ќе бидат зафатени. Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Машината е вклучена, малку време имаш да размислиш… Ти и Хитлер би го изгласал, “Мојата борба” ти е омилена. А aпатијата те убива… Владата ти е “најсвета”, а ти продава лажна среќа… Те купува со човечки производи. Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Сакам да го разбудам твојот револт. Сакам да го сменам лицето на земјата. Сакам да станеш од кома. Сакам се да гори. Ја сакам твојата омраза. Сакам да стоиме рамо до рамо. Заедно, сите еднакви. Ова е реалност. Ми треба твојата рака сега… Расизам,нацизам. Лажен патриотизам. Силикони, абортус, шовинизам и сексизам Хомофобија, страв, беда и контрола. Закон за дрога, закон за алкохол. Закон за дишење. Закон за недишење. Закон за мислење. Закон за немислење. Закон за ебење. Закон за не-ебење. Ми треба твојата рака сега! Ми треба твојата рака сега! Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Сега кажи ми каде е жолтата линија? Дали и ти си надвор од неа, или внатре во машината?

Аматер

Кажи ми, си го гледал ли мојот филм? Можеш да се пронајдеш и во сопствена режија. Но, погоди што – на крајот секогаш победува позитивниот лик. Внимателно, го претставувам негативецот. Инвазија на ликови од парадоксална аматерска библија… Акција, камера, секогаш аматер.

Посмртен марш

Канделабрите паѓаат. Свесно потпишуваш капитулација. Улиците горат пак, о, колку прекрасна ноќ! Голем брат, скриена камера. Твоја изопачена намера. Клаустрофобичен сум, се сафросав! Целиот живот ме лажат дека живеам… затоа вечерва сите ќе горите. Последна молитва. Пекол на земјата. Ова е пекол на земјата, и сега одбројувам… Ова е крај, и нема рај, ќе горите засекогаш, молитвата е залудна. Само милион долари, плата на оркестарот од гробари. Свират посмртен марш. Свират за последен пат. Агонија во иронија… блуд, страв, дисхармонија. Оган и пламен го гори селото, а и бабата изгоре со него. Последна молитва, пекол на земјата. Ова е пекол на земјата, и сега одбројувам… Ова е крај, вашиот крај. Ќе горите засекогаш, штотуку ве закопав.

Булимија

Нема да пишувам повеќе за тебе… ова е последно, финално. Се лажам пак. Траги изгубени, соништа далечни, секогаш несреќни, такви сме јас и ти. Одамна веќе не знам дали постоиш. Нема да зборувам повеќе за тебе… ова е последно, финално. Се лажам пак. Празни спомени, знаци и насмевки, безвременски моменти, чудни зборови. Одамна веќе не знам – постоеше ли ти? И сега пред да заминеш, последен пат зборувај ми немаше никогаш јас и ти. Само празни зборови, кршење на слогови, а неми сме и немаме глас, вриштиме во тишина. Никогаш не пробавме, ништо и немавме, секогаш преблиску, никогаш премногу. Одамна ја изгубив храброста, и само надежта ме роколна. Билет во еден правец, сега одиш што подалеку од мене… од мене. Заробени во дупката на времето, изгубени во просторот, а ништо не постои… Нема пишувам повеќе за тебе, нема за зборувам повеќе, ова е последно, ова е финално, нема да пишувам повеќе. Никогаш повеќе, никогаш повеќе, нема да пишувам за тебе. Нема да борувам… се лажам пак. Ова се е за тебе.

Епилог

Почитувани дами и господа, граѓани на Република Македонија, градејќи ги своите визии врз историските корени на конзервативната, диктаторска, ултра-христијанска, националистичко-фашизоидно-шовинистичка, лажно-патриотска, ултра десничарска, расистичка, сексистичка, хомофобична, анти-предавничка, и ултра-тоталитаристичка мисла, ви ја презентираме нашата болна, садо-мазохистичка, брутално-самоубиствена, деградирачка, и кретеноидска програма за овие избори… Ако не сте со нас сте опозиција, ако сте против нас, ќе ви ги силуваме жените, децата, сестрите, ако ги немате ќе ви ги направиме, ако ги направиме, пак ќе ги силуваме и нив, и вас, и сите… ако се спротивставите или дадете отпор, ќе ве сотреме како мали инсекти, ќе ве уништиме, масакрираме, ќе ве силуваме…..

Ролеркостер

Во трета деценија имам само баркод, запечатена лузна, отворена рана и недвижечки крвоток. Ме закопуваат а штотуку се родив жив. Не успеав да докажам дека не сум крив… за сите грешки што ги направија моите идни потомци. Се трудам да се борам против мали непостоечки зелени суштества во невидливите логори. Клише непријател пронајди-уништи. Мисија заврши. Успешно ве освоивме вас. Сега сте под нас… Можеби премногу барам но премалку добивам. Ставам глава во торба и чекам да го преживеам ролеркостерот на животот во овој смрдлив град, немам иднина, немам ништо, само сакам да се расплачам… Мисија заврши. Успешно плачеме. Излетувам, ме нема повеќе. Брза помош пристигнува. Се слуша твојата молитва. Ме закопуваат, штотуку роден жив, загинав без опсебна причина. Ова е мојот крај.

АГНОЗИЈА (2009)

Последна есен

Листовите од дрвјата тивко паѓаат на мојата улица… времето полека проаѓа и не убива… незнаеш кога ќе те снема, па помини го овој ден најдобро што можеш.

Парада

Во духот на секојдневната традиција нема промена тврдокорна квази-културна неприродност и уште повеќе… парадирање со чувства на несигурност, купување на твојот глас, и евтин излез – самоубиство, лоши времиња… Парада на глупаци со спротивни мислења, нееднакви пристапи, но исти крајности, човекот создава за да уништи се што му стои на пат… војна за мир, работа за одмор, ден за ден, еден по еден. Парада на кретени, покори се, застани, немаш капацитет, не размислувај… остани заглавен во свежиот бетон во вечните векови. не сакам паради, одбивам да потонам, сакам да имам – но несакам да изгубам. Мрачни времиња, уште помрачни ликови, во светиот свет на злите духови… во рацете ја држам мојата сопствена иднина. Луди научници, празноглави војници, фрлете поглед во вредноста на животот.

Агнозија

Пробав да им објаснам, зошто сум тука залутан, им реков тука сум јас со причина. Сакав да им покажам, на светот да му докажам, дека земјата се врти и е округла. Не ми веруваа премногу, мислеа јас сум забеган, моите зборови ги исмејуваа. Ме врзаа со јаже, Околу врат, и на плоштад,се собраа да ме обесат. Јас си седев така мирен, и го чекав џелатот, да ја одреди мојата судбина. Лугето ме гледаа, и злобно и се смееа, на мојата бесмислица. Пробав да им објаснам, дека сум пророк небесен, и дека сум тука да ги просветлам. Сите грешни синови, во пекол не-заминати, нивните души од гомна да ги извадам. Не ми веруваа премногу, мислеа јас сум забеган, моите зборови ги исмејуваа. Па ме ставија на крст, полека ме убиваа, и не успеав да им помогнам. Потоа изградија храмови, и многу споменици, почнаа моето име да го слават. Храмовите станаа банкомати, и се наполнија со пари, од мојата милостина. Пробувам да им објаснам дека е 21ви век, и еволуција на ум започнува. Светот не оди во прогрес, туку оди наназад… и се “у пичку матер и у курац”. Тестови врз животни, веронаука во школите, и нафтена војна во Ирак. Правење пари на туѓ грб, убивања без причина, враќање кон примитивизам. Страв и мразење насекаде, општествени предизвици.. ова е свет без морални вредности. И пред да дојде мојот крај, и ‘отидам јас во рај‘, барем знам, сум се потрудил да допрам до твојот ум.

Твојот мачо

Претставничка на навидум човечко суштество, претставник на понежниот пол, посветлата страна на секој од нас, дали за тебе претставува цел? До каде е развиена твојата совест? Преку кур ми е од фаци како тебе. Без никакви вредности, и без никаква емоција, за тебе жената претставува само “дупка” и “цел”. Не личиш ниту на човечко суштество, – Очигледно твојата свест се изгубила. Само негде да го ставиш ти е важно, зошто ли не го ставиш во лубеница? И ја пресечеш на пола… и ти и сите како тебе… или удавете се во вода… и престанете да го трошите воздухот. Што стана со љубовта? Дали сеуште некој ја чувствува? Што стана со овој свет? Колку од нас останаа со чувства и емоции? Па не нарекуваат со погрдни зборови затоа што знаеме да сакаме…

Роден во пустината без камења

Полн со фрустрации, полн со омраза и недоразбирања насмевка и циничност, за личност без малку самокритичност Потребна е морална поддршка за да ги срушиме бариерите меѓу нас. Нов месија е потребен, за да не спаси од тонење. Јас роден во пустината без камења… Овде сам седам, никој не ме гледа, никој не ме прашува кој сум што сум, зошто не сакам да бидам дел од пустината без камења, да се видам во морето без вода каде пливам и пливам и… Пливам и пливам и тонам и тонам… пливам и пливам и тонам и тонам… пливам и пливам и тонам и тонам… пливам и пливам и тонам и тонам… пливам и пливам и тонам. Полн си со омраза, предрасудата е твоја карактеристика за личноста која ја поседуваш. Твојот живот е капка во морето на безлични истомисленици.

Парализиран делириум

Културна, болна хегемонија, неможност за спас на средината… подобар свет, и подобра иднина оптимистичка дисилузија Центрираност на религиска невозможна догма… ние одлучуваме за нашата судбина. И не ни треба нам надприродното, за да ја бараме среќата. Не сакам да бидам дел од толпата, да ја следам патеката на лагата Што е вистина? На која историја да и верувам? Во парализиран делириум се наоѓам… Се наоѓам еве пак во празна мала соба неспособен за среќа, осуден на гнев толку омразен, ме тегнат надоле ме тераат да верувам во нивните лаги недоволно добро смислени… ЈАС НЕМАМ МИНАТО…. (делириум…) ЈАС НЕМАМ МИНАТО…. (делириум…) ЈАС НЕМАМ МИНАТО…. (делириум…) ЈАС НЕМАМ МИНАТО…. (делириум…)

Мојот Хардкор Пријател

Принципи и цврсти ставови градат карактер за твојата индивидуа.. лојалност, неизневерување, пријателство, култура, братство, еднаквост?! Ова е за тебе мој ‘хардкор‘ пријателе, ти забив нож во грб зошто сакав да ти спасам гз! Можеби од принципиелноста не согледуваш реално? Овде не си потребен, некогаш ми беше френд, иако те сакав јас, ти си човек со принципи и НИКОГАШ ‘хардкор‘ нема да биде она што го направи…

1963-та

Еј бабо, кажи ми дали е нешто сменето од времето на потресот, земјотресот кои ги смени вашите животи? Дали темелот на зградата е ист, како на системов? “Исто е сонцето, исти се деновите, исто е небото, само средствата за опстанок се помали…” “Не синко, се е сменето, сега е многу полошо времето, и помал е денот… и празни се зборовите,што ти сега ги говориш во песните……” Но бабо јас не се предавам, не сакам да знам, само сакам овој свет да биде подобар за мене и за тебе. Но дали ќе успеам? Дали ќе отрезнам некого? Дали се што зборам е залудно? Дали секој збор е џабе потрошен? Дали ќе останат траги на земјата? Никој не знае… Тотална нестабилност, самоуништување, бес и гнев го мачат овој свет. Сега не има, утре ќе не нема, по следната одлука на твојот и мој председател…

Мојата република

Имам план да освојам дел од светот… и во мојот дел ништо нема да биде божјо и свето. таму луѓето ќе лежат по цел ден… никој нема да работи, секој ден републиката ќе слави роденден. На.. на на.. на на.. на мојата република. На на.. на на.. на.. нашата република. Имам план да освојам дел од светот. Во тој дел ќе можеш да правиш се што ќе посакаш… легални дроги (доколку сам си одлучил така), легален алкохол, гласна музика насекаде… нема да посакаш да си одиш.. Ааа јеа јеа На.. на на.. на на.. на мојата република На на.. на на.. на.. нашата република На.. на на.. на на.. на мојата република На на.. на на.. на.. нашата република Нашата република нема да има граници, а сепак нема да примаме недобредојдени… ако не им веруваш, на песните и моите зборови тогаш оди си примаме само луѓе.. кои веруваат во нашите зборови.. (и идеологии) Ааа.. јеа јеа јеа. На.. на на.. на на.. на мојата република На на.. на на.. на.. нашата република На.. на на.. на на.. на мојата република На на.. на на.. на.. нашата република Имам план да го освојам светот. Сакам сите да се еднакви. Да нема знамиња, граници и националности. Затоа се борам секоја… ебана секунда, од животот, од животот се додека, се додека… се додека се гледаш во огледало се мразиш ли, се мразиш ли? се додека… се додека… се додека ти мразиш некого, се мразиш сам. На.. на на.. на на.. на мојата република На на.. на на.. на.. нашата република ТВОЈАТА РЕПУБЛИКА!!!

На што си толку горд?

На што си толку горд? Дали се чувстуваш супериорен, над сите? Полудуваш! Некој тука живее без парче леб, а и татко ти не вози ферари кабриолет. (Еееее…..) На што си толку горд? На што си толку горд?

Лага

Ако сега ги тргнеме маските на лицата ќе ги забележиме лузните. Се трудиме да ги избришеме солзите дали се лажеме – дека среќни сме? Уште една лага меѓу нас меѓу вас лажи ме, ќе те лажам и јас и ќе бидеме среќни засекогаш во илузија. Во огледалото нема лик. Сите сме (јас и ти) безлични, неспособни, неискрени…во заблуда тонеме, се гушиме, пропаѓаме се повеќе и повеќе…и повеќе, и повеќе и повеќе и повеќе… повеќе… и повеќе (и повеќе) и повеќе (и повеќе) и повеќе (и повеќе) и повеќе…

Самоубиствена мисија

…и погледни ја пепелта, остатоците од војната на тој голем воен патриот. Омразата е производ на измислени белези кои ги разделуваат лугето. Не сакам да те мразам само затоа што некој не разделил со граница… Не сакам да те убијам, не сакам да бидам дел од апсурдната воена кланица… Не верувам во граници, ни во нација Не верувам дека веруваш во самоубиствена мисија. Само уште еден ден, уште стотици убиства… уште една бесмислена контрола врз марионети што ги водат сите оние, за чиј авторитет не се ни запрашуваш… Сите сме контролирани од големата невидлива рака. Конзумираш омраза, вриштиш и повраќаш стануваш зависен од омраза и посакуваш. Сакаш ти да убиваш (Сакаш ти да убиваш) сакаш ти да уништуваш (Сакаш ти да уништуваш) сакаш ти да замразиш (Сакаш ти да замразиш) сакаш ти да те замразат (Сакаш ти да те замразат). Сакаш ти да убиваш. Сакаш ти да уништуваш. Сакаш ти да замразиш. Сакаш ти да те замразат. До кога, до кога, до кога, до кога, до кога??? Ќе копаме гробови (едни на други)? Зарем вреди да се умре веќе закопан?

ЕВОЛУЦИЈАТА БИ ТРЕБАЛО ДА ЗАПОЧНЕ СЕГА… (2006)

Брза фонија (Само што не снимивме фонија…)

Живеам, се смеам, слободно си пеам, никој не ми кажува што да правам. Овде сум да свирам, вас да ве смирам, со главите удрете посилно во ѕид…

Омраза

Што не е во ред со општеството? Дали некој размислува? Овој свет е многу очаен, секој човек те потценува. Види ме мене како пропаѓам, види ме како умирам… Но, во себе јас верувам и за себе живеам. Секој ден јас живеам за себе и никој друг. Но, секој час го губам мојот дух. Веке се – се заборавив. Но јас не се изгубив во овој круг… Што не е во ред со лу”ето? Зошто се сите толку одбивни? Овој свет е полн со омраза, и тоа ми создава лутина. Види ме мене како пропаѓам, види ме како умирам… Но во себе јас верувам, и за себе живеам. Секој ден јас живеам за себе и никој друг. Секој час го губам мојот дух. Веке се – се заборавив. Но јас… не се изгубив во овој круг…

Parasite

Сакам промена (Си пробал ли да размислиш?)

Си пробал ли да размислиш, зошто лошо живееш? Зошто не сакаш да пробаш да се промениш? Кога ли ке сватиме, за себе живееме, градиме свои ставови, правиме свои избори. Јас знам, дека имам нечиста совест но далеку сум посвесен од нив. Јас знам, мојата желба е мала но јасна, сакам промена. Си пробал ли да размислиш, општеството те убива, овој систем те измачува и те погубува. Дискриминација, (насекаде) злоба и предрасуди… нели чувствуваш болка и омраза? Јас знам, дека имам нечиста совест но далеку сум посвесен од нив. Јас знам, мојата желба е мала но јасна, сакам промена.

Мојот пат

Дома седам и размислувам – зошто ли воопшто јас постојам? Дали имам цел во животот или само мрачно минато. Немој веќе да ме навредуваш и немој веке да ме потценуваш. Го знам мојот пат во животот, сам го одбрав и ке го следам доживотно. Досадни луге, живи мртовци. Живеат добро без замисли. Дали само твојот живот е начин на страдање? Немој веке да ме навредуваш и немој веке да ме потценуваш. Го знам мојот пат во животот, сам го одбрав и ке го следам до крајот на животот. Немој веке да ме навредуваш, немој веке да ме потценуваш мојот избор е единствен, и патот по кој ги движам чекорите. Немој веке да ме посеруваш, немој веке да ме потценуваш мојот избор е единствен, немој повеке да ме навредуваш.

За другарите, скејтот и гитарата (и водата во колено…)

Имам скејт и гитара, “емо” капче и немам брада, свои правила, свој свет, свои стихови. Кога одам по улица луѓе ме гледаат, и некои се чудат, некои ги јадат гомната (не разбираат…). Но позитивно живеам, свирам, пробувам да се смеам и (да) пеам понекогаш. Секогаш до тебе, секогаш со тебе имаш гитара, скејт и другари. …и АААААЛКОООООХООООООЛЛЛ…

Деградација

Деградација… во овој улав свет на безмислица… тонеме. Уништување и секој во своето срање се дави пред умирање… Зошто сум јас роден сакам да знам? Зошто постојам? Дали ова е реалноста или сонот на глупоста? Деструкција… луге без совест заслепени од љубовта господова. Живот без… живот без трошка надеж со омраза, без слобода. Зошто јас овде сум роб сакам да знам, зошто постојам? Дали животот ми нуди промена или засекогаш ќе робувам. Деструкција…?

Гасна комора

Овдека сега се изумира, затворени (заробени) сме се гушиме полека, го чуствувам крајот доаѓа, затворени (заглавени) во комора на омраза… Затворени во мала просторија,
поради туѓа предрасуда, невини во нивните очи највиновни, крив ли сум што сум роден различен?

Мозочна терапија

Кога беше мал, тој беше толку осамен, и очаен. И секој ден, го тепаа “(не)пријателите” од улицата. Секој ден, се молеше да престане болката, солзи од крв насекаде, тотално (беше) уништен. Разочаран од себеси ти стана некој кој може да ја одлучи мојата казна, мојот грев да го осуди… Сега тој порасна и реши да ја превземе улицата. Денес тој е претворен во бранител на системот, Децата од него бегаат, бидејки тој има капа и значка, супериорна раса за лечење мозок. Разочаран од себеси си станал некој кој може да ја одлучи мојата казна, мојот грев да го осуди…

Празнина

Кажи ми…. зошто се молиш? Дали љубовта господова ти дава утеха? Зошто кога си слаб, името го повикуваш. Но, зарем не гледаш дека се е само празнина. Сеуште не еволуиравме, сеуште не свативме, беда сегде нема адаптација… атеисти каде сте не сакам да сум дел од оваа алиенација. Бенефиции нема, експлоатирани сме, сегде егоисти и борба за доминација. Еколошка криза, нема екосвест. Етничка идентификација? Лажен свет на глупост се чуствувам како да живеам во палеолит. Луге без совест… веронаука во школото… Античка глупост кога ке сватиме… Дали симболот на вербата е крстот? Дали живееме во забеган свет? Дали има некој жив што ме слуша? Дали некој ке направи промена??? Сеуште не еволуиравме, сеуште не свативме, беда сегде нема адаптација… атеисти каде сте не сакам да сум дел од оваа алиенација. Бенефиции нема, експлоатирани сме, сегде егоисти – борба за доминација. Еколошка криза нема екосвест. Притисни го копчето и уништи нација? Сеуште не еволуиравме, сеуште пропагаме, таму доле – длабоко во срањата. Само песимизам, угнетување… Грег Грефин рече нема супстанција:) Бенефиции нема експлоатирани сме. сегде егоисти борба за доминација. Капиталот е беда а нема промена. Притисни го копчето и уништи нација. Уништи нација! Еволуцијата нека започне…

Тотално сам

Сам на овој свет, толку осамен никој не ме прашува како ми е. Без желба за живот јас сум очаен. Сам на овој свет, толку изгубен. Останав сам дури и без тебе… Дали ти размислуваш, сега се се распаѓа. Дали те повредува реалноста? Колку е суров овој свет, а сите исти сме. А сите ние исти сме. Колку повеке разбирам, толку сум понесрекен.

Нем

Дел I “Засекогаш ќе остане љубовта” Колку е одвратно чувството да си осамен, да си сам во мракот на очајот потонат… Чувствувам дека ми фали мирисот, и нежноста на твојот допир на оваа изгорена кожа… Колку сме далеку но сепак заедно… Се запрашувам дали треба да се сомневам во љубовта која ја имаме и останува… останува засекогаш… и кога нема да постоиме ти и јас. Колку е ужасно и безсмислено кога заминуваш кога останувам сам… Не оди си… Остани (те молам остани) ти ветувам ке се борам за љубовта. Колку е одвратно чувството да те нема. Од болка изгорен и уништен во душата. Колку е проклето чувството кога ја нема љубовта… …зар не е се што имаме. Љубовта… е се за што постоиме. Дел II “На светот не му е потребно нашето совршенство/Нем” И сега нем стојам пред вашите спомени, го слушам шепотот на нашите кажани зборови. Се кршам ко стакло низ кое чекам пак да поминеш. Прелиено со крв, чека пак да се исечеш. Зар не гледаш каков е овој свет, очаен. Само молчиме и посакуваме, да се разбудиме во розевото совршенство… Само нека не те води разумот туку срцето. Живеев во заблуда дека сме совршени, но сега гледам појасно, очите мои ти ги отвори. Не јас не сакам да бидам совршен, но пробувам да се стремам кон идеал, но зарем сите не пробуваме.. Јас само сакав да се извинам за апсурдноста на моето безначајно постоење, се тресам сега откога ти дадов се, но можеби малку ти е? Зар не гледаш каков е овој свет, секој гледа да те заебе а јас се борев за тебе и ти имаше се но потфрли, и се потчини на лагата… Погледни ме, јас немам љубов повеке, осакатен, прободен плачам за прв пат и сакам да е последен, се прашувам дали совршенството постои? Се плашам дури и да го напишам текстов до крај, знам срцето нема да го промени… Па остани, погледни ме, и кажи ми, во очите… И сега нем стојам пред твоите зборови. И се надевам дека не ги заборави, сите моменти…

Моментот на заборав

Ако си осуден и конфузен пробај ти заборави баш се, баш се… Трагедии насекаде во овој свет. Пробај на момент да заборавиш.

Сон (Лажна визија на твојот лик)

Лежејки на креветот кај мојот психијатар, го гледам сонцето низ прозорот (и се чувствувам уморно) како да сака да ми каже нешто…? Овој сон во кој се будам, во кој длабоко се трудам, да останам трезен, сликата што ја гледам ми се тресе… Лежејки на креветот надвор од ивиците на реалноста губам контрола во сенките на стварноста тивко тонам и полека умирам… Губам визија за она што се случува, а психијатарот се смее, (со цинична насмевка) ми вели сега е тој момент… Но јас ништо не го сваќам. Не јас ништо тука не разбирам (во овој свет). Во еден момент на конфузија, ме удри блесок на илузија. Лежејќи на креветот само гледам кон

сонцето и се чудам дали ова е вистина, или само грд сон од кој неможам да се разбудам…