MELANCHOLIC MACHINE (2012)

Допир

Види ме мене каде сум oткога те запознав не сум повеќе нормален. Ме оставаш без здив и без зборови само кога ќе застанеш до мене. Чудна состојба, лажен аларм, сакам да те допрам… умирам за да те допрам… Ќе се каеш ли некогаш ти, ако патиштата ни се разминат? Си играш со мене… а јас не играм со тебе… робови на љубов и омраза. Спокојна насмевка, ме pогледнуваш… но, никогаш не знам што чувствуваш. Ме чувствуваш ли сега? Преку стаклото? Посакуваш ли да исчезне? Само едно знам сигурно – не можам да издржам… не можам повеќе да издржам… Уште колку ли треба да чекам? За тебе би ја чекал и вечноста. Среќна ли си? Ме чувствуваш ли во себе… или лажно се надевам? Во овој материјален свет нема ништо искрено, само мојата љубов кон тебе…Само сакам да те допрам… умирам за да те допрам. Си играш со мене… а јас не играм со тебе… робови на љубов и омраза. Спокојна насмевка, ме pогледнуваш… но, никогаш не знам што чувствуваш.

Години подоцна…

“Времето полека не убива” – така викаше еден пријател мој, никогаш не го заборавив. Сликите остануваат но лицата се менуваат… колку само ебено брзо проаѓа времето… Нино забега на роба, Дени е во некоја самоубиствена секта, Геровски го бара целиот град (сакаат да го убијат). Фичо е сега коцкар… Васко е веќе разведен…Дали само јас останав различен? Обратно од ебено абнормален? Оваа лента на автоматизација не одведе во гроб, но јас сеуште живеам. Томче продава дрога, Виктор загина во војна… Загина за ебената држава, а не за својата фамилија (како што мислеше). Ана и Ива се курваат, на татко им фирмата пропадна. Дали само јас останав различен? Обратно од ебено абнормален? Оваа лента на автоматизација не одведе во гроб… не одведе во гроб. Но јас сеуште живеам.

Надреални приказни

Воздушни летала над главата моја пак. Надреални приказни во моите замисли. Непостоечка иднина, страшна инсомниа. Надреална фикција, во мојата “адикција”. Тоа си ти, само ти, само ти ги знаеш моите намери а јас не… и крај, ова е крај на мојот напор да те освојам како ли само да престанам…? Далечни спомени, ненадејни промени. Овој ден е мамурен, овој ден е многу сив. Без тебе, само ти… само ти ги знаеш моите намери а јас не… и крај, ова е крај на мојот напор да те освојам како ли само да престанам…? Како ли само да престанам?

Секогаш твој пријател

Пријатели, познаници, оваа песна е за вас. Триаголници, Дон Перињон-и, пудлици, Ленинова… тенис мечеви, добри возила и скапи очила… Мики и КИМ, Бонго Кола™, бамбус сокчиња… немање пари, дремење пред ко0перација… дрогирање, начукување, паѓање во кома… Секогаш тука за тебе на средина, секаде. Коктели, миксови, Зоки еден™, два™ и три™… самоубиства™, геј прајд-ови™, и нуклеарни станици™… темни улици, тешки шанкови и “изгрејсонциња” не фаќаат, добро утро, добар ден (добар ден). Секогаш тука за тебе, секогаш тука сум некаде, секогаш твој пријател.

Таму живеам

Во делириум од идеи пливаме секогаш. Атоми на омраза, во оваа одмазда… Растргнати на патот помеѓу ултра левица и десница… Сакам да го победам гневот, хендикепиран сум, не можам. Секогаш нешто чекам, никогаш не дочекувам. Судбина и немам, не се предавам. “Ќе биде подобро, ќе биде поубаво” – секогаш наивно верувам, сега кревам среден прст. Апатија, средното име на мојот комшија, секогаш проколнат. Во земјата на проколнатите, во бесконечна транзиција – таму живеам… ме заробија вечно, отцепен од светот. Апатија, средното име на мојот комшија, секогаш проколнат. Во земјата на проколнатите, во бесконечна транзиција – таму ивеам… ме заробија вечно, отцепен од светот.

Новела

Лисјата повторно паѓаат, ги бројам деновите. Овде отстапувам, заборавам, оставам, за тебе се завршува трагично. Ништо не ми кажувај за крај. Како да се борам сам со себе… Последни зборови, неутешителни. Баш го посеруваш секој мал момент, секој убав миг. Кога гледаш во огледало, нема ништо во него. Сега еве стигнавме на крај. Како да си зборам сам со себе. И сега знам, иако те знам, пред тебе непотребно виновен сега се исповедам. И сега знам, овде завршува се што било некогаш или не било никогаш? Ме гледаш ли? Сега се е залудно. Ме слушаш ли? Ништо не е праведно. И сега знам, иако те знам, пред тебе непотребно виновен сега се исповедам. И сега знам, овде завршува се што било некогаш или не било никогаш? Јас по тебе, јас за тебе… не се двоумам… јас по тебе, јас за тебе… за тебе…

Милион прашања

Еј кажи ми ти, зошто постоиш? Милион прашања без одговори. Истите тие секој час, од ден на ден ги поставувам на секого и секаде. Сега повторно јас, ништо ново не кажувам, истите луге секој ден ги запрашувам. Еквилибриум-да! Движечки-не! 20 века наназад – таму сме некаде. Оаза на мир, без промени. Парадоксaлен крај, вечни спомени… Што сакав да кажам заборавив? Милион прашања без одговори. Без одговори.

Сопствена пародија

Често одам сам со насмевка на мојата маска, a и немам срам од вистинската лузна да ја покажам. По улицата сиви надвиснати дрвја, јас сум нивен роб, а би сакал да видам небо, јас да се ситам на сивилото… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава. Стојам цврсто, кога газат врз мене не ме боли. Одам по вода и ни оган неможе да ме изгори. “Пепел во пепел” и “прав во прав” сега ме води. Глава во торба и самоубиствен нагон, полни со омраза протони… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава… на моите родители омилената нус појава… јас сум сопствена пародија. На зградите цврсти решетки. Излези и помирисај го бетонскиот здив. Порано бев човек јас. Порано беше човек и ти… Ако можам да кажам тогаш сигурно се лажам зошто денес се чувствувам подобро и знам.. знам. Јас сум сопствена пародија, јас сум ебена нус појава… на моите родители омилената нус појава… јас сум сопствена пародија. Јас сум сопствена пародија. Јас сум сопствена пародија.

Машина

Машината е вклучена, немаш време ти да размислиш. Кој ли има време да троши денес, кога времето се смета во пари? А на пари има дефицит. Еден ќе остане да стои кога музиката ќе запре столчињата ќе бидат зафатени. Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Машината е вклучена, малку време имаш да размислиш… Ти и Хитлер би го изгласал, “Мојата борба” ти е омилена. А aпатијата те убива… Владата ти е “најсвета”, а ти продава лажна среќа… Те купува со човечки производи. Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Сакам да го разбудам твојот револт. Сакам да го сменам лицето на земјата. Сакам да станеш од кома. Сакам се да гори. Ја сакам твојата омраза. Сакам да стоиме рамо до рамо. Заедно, сите еднакви. Ова е реалност. Ми треба твојата рака сега… Расизам,нацизам. Лажен патриотизам. Силикони, абортус, шовинизам и сексизам Хомофобија, страв, беда и контрола. Закон за дрога, закон за алкохол. Закон за дишење. Закон за недишење. Закон за мислење. Закон за немислење. Закон за ебење. Закон за не-ебење. Ми треба твојата рака сега! Ми треба твојата рака сега! Полициска држава, парадигма веќе постечка, а медиумите го кажуваат она што сакаат да го чуеш. Те лажат секој ден, преферираш да им веруваш, се гушиш во толпата. Ти се допаѓа контролата. Сега кажи ми каде е жолтата линија? Дали и ти си надвор од неа, или внатре во машината?

Аматер

Кажи ми, си го гледал ли мојот филм? Можеш да се пронајдеш и во сопствена режија. Но, погоди што – на крајот секогаш победува позитивниот лик. Внимателно, го претставувам негативецот. Инвазија на ликови од парадоксална аматерска библија… Акција, камера, секогаш аматер.

Посмртен марш

Канделабрите паѓаат. Свесно потпишуваш капитулација. Улиците горат пак, о, колку прекрасна ноќ! Голем брат, скриена камера. Твоја изопачена намера. Клаустрофобичен сум, се сафросав! Целиот живот ме лажат дека живеам… затоа вечерва сите ќе горите. Последна молитва. Пекол на земјата. Ова е пекол на земјата, и сега одбројувам… Ова е крај, и нема рај, ќе горите засекогаш, молитвата е залудна. Само милион долари, плата на оркестарот од гробари. Свират посмртен марш. Свират за последен пат. Агонија во иронија… блуд, страв, дисхармонија. Оган и пламен го гори селото, а и бабата изгоре со него. Последна молитва, пекол на земјата. Ова е пекол на земјата, и сега одбројувам… Ова е крај, вашиот крај. Ќе горите засекогаш, штотуку ве закопав.

Булимија

Нема да пишувам повеќе за тебе… ова е последно, финално. Се лажам пак. Траги изгубени, соништа далечни, секогаш несреќни, такви сме јас и ти. Одамна веќе не знам дали постоиш. Нема да зборувам повеќе за тебе… ова е последно, финално. Се лажам пак. Празни спомени, знаци и насмевки, безвременски моменти, чудни зборови. Одамна веќе не знам – постоеше ли ти? И сега пред да заминеш, последен пат зборувај ми немаше никогаш јас и ти. Само празни зборови, кршење на слогови, а неми сме и немаме глас, вриштиме во тишина. Никогаш не пробавме, ништо и немавме, секогаш преблиску, никогаш премногу. Одамна ја изгубив храброста, и само надежта ме роколна. Билет во еден правец, сега одиш што подалеку од мене… од мене. Заробени во дупката на времето, изгубени во просторот, а ништо не постои… Нема пишувам повеќе за тебе, нема за зборувам повеќе, ова е последно, ова е финално, нема да пишувам повеќе. Никогаш повеќе, никогаш повеќе, нема да пишувам за тебе. Нема да борувам… се лажам пак. Ова се е за тебе.

Епилог

Почитувани дами и господа, граѓани на Република Македонија, градејќи ги своите визии врз историските корени на конзервативната, диктаторска, ултра-христијанска, националистичко-фашизоидно-шовинистичка, лажно-патриотска, ултра десничарска, расистичка, сексистичка, хомофобична, анти-предавничка, и ултра-тоталитаристичка мисла, ви ја презентираме нашата болна, садо-мазохистичка, брутално-самоубиствена, деградирачка, и кретеноидска програма за овие избори… Ако не сте со нас сте опозиција, ако сте против нас, ќе ви ги силуваме жените, децата, сестрите, ако ги немате ќе ви ги направиме, ако ги направиме, пак ќе ги силуваме и нив, и вас, и сите… ако се спротивставите или дадете отпор, ќе ве сотреме како мали инсекти, ќе ве уништиме, масакрираме, ќе ве силуваме…..

Ролеркостер

Во трета деценија имам само баркод, запечатена лузна, отворена рана и недвижечки крвоток. Ме закопуваат а штотуку се родив жив. Не успеав да докажам дека не сум крив… за сите грешки што ги направија моите идни потомци. Се трудам да се борам против мали непостоечки зелени суштества во невидливите логори. Клише непријател пронајди-уништи. Мисија заврши. Успешно ве освоивме вас. Сега сте под нас… Можеби премногу барам но премалку добивам. Ставам глава во торба и чекам да го преживеам ролеркостерот на животот во овој смрдлив град, немам иднина, немам ништо, само сакам да се расплачам… Мисија заврши. Успешно плачеме. Излетувам, ме нема повеќе. Брза помош пристигнува. Се слуша твојата молитва. Ме закопуваат, штотуку роден жив, загинав без опсебна причина. Ова е мојот крај.

MELANCHOLIC MACHINE (2012)

Touch (Dopir)

Look where I am. Since I met you I’m not sane anymore. You leave me without breath and words whenever you stand by me. Weird condition, false alarm, I want to touch you… I’m dying to touch you… Will you ever regret if our ways diverge? You’re playing with me… but I’m not playing with you… slaves of love and hate. Calm smile, you’re looking at me… but I never know what you feel. Can you feel me now? Through the glass? Do you want it to vanish? I know only one thing for sure – I can’t stand… I can’t stand any more… How long will I have to wait? I would wait the eternity for you. Are you happy? Do you feel me inside or do I hope in vain? In this material world there is nothing sincere, only my love for you… I just want to touch you… I’m so dying to touch you. You’re playing with me… but I’m not playing with you… slaves of love and hate. Calm smile, you look at me… but I never know what you feel.

Years later… (Godini podocna…)

“Time kills us slowly”- a friend of mine used to tell me, I’ve never forgot him. The pictures remain but the faces change… such fucking fast time passes over us… Nino is now on dope, Deni is in some suicidal sect, the whole town is looking for Gerovski (they want to kill him). Ficho is now a gambler…
Vasko is already divorced… Am I the only one who remain different? Opposite from fucking abnormal? This tape automation led us to our grave, but I still live. Tomche sells drugs, Victor died in war… died for the fucking contry, and not for his family (as he tought). Ana and Iva are hookers, their dad’s company failed. Am I the only one who remain different? Opposite from fucking abnormal? This tape automation led us to our grave, but I still live.

Surreal stories (Nadrealni prikazni)

Aircrafts over my head again. Surreal stories in my thoughts. Non-existent future. Awful insomnia. Surreal fiction, in my addiction. It is you, only you, only you know my intentions, but I don’t… the end, this is the end, to my efforts to conquer you. How can I just stop it…? Distant memories, sudden changes. This day is dazzling, this day is very grey. Without you, only you, only you know my intentions but I don’t… the end, this is the end, to my efforts to conquer you how can I just stop it…? How can I just stop it?

Always your friend (Sekogash tvoj prijatel)

Friends, acquaintances, this song is for you. Triangles, Don Perignones, puddles, Lenin Street. Tennis matches, good cars and expensive glasses… Mickey and KIM, Bongo Cola™, “bamboo” drinks… lack of money, hanging in front of the store…. taking drugs, drinking, falling into state of coma… Always there for you, in the middle, everywhere. Coctails, mixes, Zoki one™, two™, and three™… suicides™, gay-parades™ and nuclear plants™… dark streets, “hard” bars and sunrises
they catch us awake, good morning, good day (good day). Always there for you, I’m always there for you, always your friend.

I live there (Tamu zhiveam)

In a delirium of ideas we swim always. Atoms of hate, in this revenge… Torn on the road between the ultra right and left… I want to win the rage,  I’m handicapped, I can’t. I always wait for something, I never wait till the end. I don’t have destiny, but I don’t give up. “It will be better, It will be more beautiful” – I always believe naively, but now I rise my middle finger. Apathy, the middle name of my neighbor, always condemned. In the country of the condemned, in the eternal transition – there I live… I was captivated eternally, isolated from the world. Apathy, the middle name of my neighbor, always condemned. In the country of the condemned, in the eternal transition – there I live… I was captivated eternally, isolated from the world.

Novel (Novela)

The leaves fall again, I count the days. I step back here, forget, leave. For you everything ends tragically. Don’t tell me anything now. How I can fight with myself… Last words, comfortless. You just ruin every small moment, every beautiful minute. When you look at the mirror, there is nothing on it. Now we are at the end. It’s like I’m talking to myself. And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know here ends everything that happened before or never happened at all? Do you see me? Everything is in vain now. Do you hear me? Nothing is righteous. And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know here ends everything that happened before or never happened at all? And now I know, although I know you, before you needlessly guilty I recognize myself. And now I know – here ends everything that happened before or never happened at all? Me after you, for you… I don’t hesitate… me after you… me for you for you…

Millions of questions (Milion prashanja)

Hey, tell me, why do you exist? Millions of questions without answers. The same ones every hour, from day to day I ask to everyone and everywhere. Now me again, nothing new I say, the same people every day I ask. Equilibrium – yes! Movable – no! 20 centuries backwards – we are somewhere there. Oasis of peace, without changes. Paradoxical end, eternal memories… What I wanted to say I forgot? Millions of questions without answers. Without answers.

Own parody (Sopstvena parodija)

Often I go with a smile on my mask, and I’m not ashamed of the real scar to show it. Grey folded trees along the road, I’m their slave, but I’d love to see the sky, I’m sick of the grey… If I can say I surely lie to myself ‘cause I’m my own parody, I’m a fucking side effect. I stand firmly, when they step on me it doesn’t hurt me. I walk on the water and a fire can’t burn me. “Ashes to ashes” and “dust to dust” leads me now. Head in a bag and suicidal urge, protons full of anger… If I can say, then I surely lie to myself ‘cause I’m my own parody, I’m a fucking side effect… my parent’s favourite side effect… I’m my own parody. On the window firm bars. Come out and smell the concrete breath. I was a human before. You were a human before… If I can say then I must lie to myself because I feel better today and I know… I know. I’m my own parody, I’m a fucking side effect… my parent’s favourite side effect… I’m my own parody. I’m my own parody. I’m my own parody.

Machine (Mashina)

The machine is on, you don’t have time to think over. Who has time to spend nowadays, when time is measured by money? And you always have shortage on money. One will stand and when the music stops the chairs will be occupied. A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. The machine is on, you have little time to think over… you will vote even for Hitler, “Mein Kampf” is your favourite. And the apathy kills you… the government is the “most holy” to you, and it sells you false happiness… buys you with human products. A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. I want to wake your revolt up. I want to change the face of the Earth. I want you to stand up from the state of coma.
I want everything to burn. I want your hate. I want us to stand shoulder to shoulder. Together, all equal. This is reality. I need your hand now… Racism. Nazism. False patriotism. Silicones, abortions,
chauvinism and sexism, homophobia, fear, poverty and control. Law for drugs, law for alcohol,
law for breathing, law for not breathing. Law for thinking. Law for not thinking. Law for fucking.
Law for not fucking. I need your hand now! I need for your hand now! A police state, an existing paradigm, and the media tells you things you want to listen. You are lied every day, you prefer to believe them, you choke in to the crowd. You like the control. Now tell me  where is the yellow line? Are you out of it? Or are you in the machine?

Amateur (Amater)

Tell me, have you seen my movie? You can find yourself also in your own direction. But guess what – in the end always the good guy wins. Careful, I represent the villain. Invasion of characters from a paradox amateur bible… Action, camera, always an amateur.

Obituary march (Posmrten marsh)

The candelabras are falling. Consciously you are signing capitulation. The streets are burning, oh, what a wonderful night! Big brother, candid camera. Your twisted intention. I am claustrophobic, I can’t stand it anymore! Whole my life they lie to me that I actually live… that’s why all of you will burn tonight. A last prayer. Hell on the earth. This is hell on the earth, and now I count down… this is the end, and there no paradise, you will burn forever, the prayer is in vain. Only million dollars, a salary of the orchestra of gravediggers. They are playing the obituary march. They are playing it for the last time. Agony in irony… fornication, fear, disharmony. The village is on fire, and the granny is burnt with it. The last prayer. Hell on the earth. This is hell on the earth, and now I count down… this is the end, your end. You will burn forever, I’ve just buried you.

Bulimia (Bulimija)

I won’t write about you anymore… This is the last time, the final. I’m lying myself again. Lost traces, dreams faraway, always unfortunate, you and me. For a long time I don’t even know If you exist. I won’t talk about you anymore… This is the last time, the final. I’m lying myself again. Empty memories, signs and smiles, timeless moments, strange words. For a long time I don’t know – did you even existed? And now before you leave, talk to me for the last time, that there was no “you and me”. Only empty words, breaking of syllables, and we are numb… we don’t have voice… we scream in the silence. We’ve never tried, never had anything, always too close, never too much. I lost my courage long time ago, and only the hope condemned me. A one way ticket, now you’re going as far as you can, from me… from me. Lost in the time hole, lost in space, and nothing exist… I won’t write about you anymore, I won’t talk no more, this is the last time, the final, I won’t write anymore. Never more, never more, I won’t write about you. I won’t talk… I’m lying myself again. This is all for you.

Epilogue (Epilog)

Dear ladies and gentlemen, citizens of the republic of Macedonia, building our visions over the historical roots of the conservative, dictatorial, ultra-Christian, nationally-fascistic-chauvinistic, fake-patriotic, ultra-right-winged, racist, sexist, homophobic, anti- treacherous and ultra-totalitarian idea, we present to you our sick, sadomasochistic, brutally-suicidal, degrading and moronic programme for these elections… If you’re not with us, you are the opposition, if you are against us, we will rape your wives, children, sisters, if you don’t have them, we will make them for you, if we make them, we will rape ‘em again… them, you, and everybody… if you try to resist we will destroy you like small insects, we will eliminate you, we will make a massacre, we will rape you…..

Rollercoaster (Rolerkoster)

In the third decade, I have only a barcode, sealed scar, open wound and unmovable circulation. They bury me and I’ve just been born alive. I didn’t succeed to prove that I wasn’t guilty…for all mistakes
that were made by my all descendants. I’m trying to fight against small non-existent green creatures
in invisible camps. Cliché enemy: find-destroy. The mission’s ended. We conquered you successfully.
You are under us now… Maybe I ask too much but I gain a little. I put my head in a bag and I’m waiting to survive the rollercoaster of life in this stinky city, there is no future, there’s nothing, I only want to start crying… The mission’s ended. We are crying successfully. I’m flying off the rollercoaster, I am no more. The ambulance’s arriving. Your prayer can be heard. Being buried, just born alive, I was killed without any reason. This is my end.